Hoe vertel je iemand dat zijn of haar prijs helemaal niets voorstelt? Cesar heeft de twijfelachtige eer om twee Amerikanen in te lichten over de award die ze onlangs wonnen op het mysterieuze Amsterdam International Film Festival, dat helemaal niet in Amsterdam wordt gehouden.

Ook leert hij van een Roemeense journalist hoe oplichters soms de complete identiteit van een bestaand filmfestival stelen. En hij bezoekt in het Marionettentheater in Amsterdam een evenement dat hij niet vertrouwt: het wordt een van de vreemdste avonden uit zijn leven. In het poppentheater ontmoet hij ook nog eens zo’n beetje de allerlaatste persoon ontmoet die je op zo’n festival zou verwachten…

Midden in het onderzoek duikt plotseling nóg een vreemd filmfestival op. Twee regisseurs staan voor de deur van een bioscoop in Amsterdam, waar hun eigen film in première gaat. Maar er is helemaal geen festival. Zijn ook zij opgelicht?

In deze derde en laatste aflevering praat Cesar met de programmeur die dit ontdekte, vraagt hij de fractievoorzitter van een Nederlandse politieke partij waarom zij een film instuurden naar een festival dat niemand kent én krijgt hij eindelijk de kans om de organisatie van het Europe Film Festival te interviewen.

In aflevering 1 keert Cesar Majorana terug naar 1999, naar het ontstaan van De Fantasten en hun 'manifest voor de verbeelding'. Waarom had het manifest niet de gewenste impact? En bestaat de ‘dictatuur van het realisme’ nog altijd? 

Cesar stuit in zijn onderzoek onder meer op een brief die De Fantasten ooit aan Lars von Trier en Thomas Vinterberg schreven, regisseur Lodewijk Crijns vertelt waarom hij het manifest nooit ondertekende en Martin Koolhoven pleit voor een nieuwe groep filmmakers die zich flink manifesteert.

Voor veel Nederlandse filmmakers is België een lichtend voorbeeld. Waarom lukt het ze daar wel om steeds weer spannende, vernieuwende en fantasievolle cinema te maken, met dezelfde beperkte middelen?

In deze tweede aflevering van een drieluik over (het gebrek aan) verbeelding en fantasie in de Nederlandse cinema, geïnspireerd door het manifest van De Fantasten uit 1999, reist Cesar Majorana af naar het filmfestival van Oostende om uit te vinden wat ze in België (en Vlaanderen in het bijzonder) anders of beter doen. En wat is eigenlijk hun beeld van de Nederlandse cinema? Zijn we alleen maar een fabriek voor publieksfilms en romcoms, of zijn Nederlandse filmmakers juist aan een opmars bezig?

In aflevering twee kreeg Cesar een idee: een nieuw manifest. Opgesteld door een nieuwe lichting jonge filmmakers die de wereld willen bestormen. Maar als we iets kunnen leren uit het verleden, van de drie vrienden die in 1999 het manifest voor de verbeelding schreven, dan is het dat je niet eeuwig kunt blijven zeggen dat je het beter wilt.

De nieuwe revolutie moet anders zijn. En dus gaat Cesar in de slotaflevering op zoek naar een ambitieus filmplan dat een hele generatie makers het geloof kan geven dat het wél kan.

In een speciale aflevering van Op de vijfde rij maakt Cesar Majorana voorgoed een einde aan de discussie rondom de actieklassieker, en gaat hij in gesprek met onder meer een meme-expert, de allergrootste Die Hard-fan op aarde én een van de scenarioschrijvers van de film.

Je kunt je afvragen hoe verstandig het is, het grootste filmfestival op aarde organiseren tijdens een pandemie. Maar het heeft ook iets hoopvols: in het zuiden van Frankrijk, tussen de palmbomen en de chique hotels, krabbelt de filmwereld langzaam uit een heel diep dal.

In de eerste aflevering van ‘Op de vijfde rij… in Cannes’ onderzoekt Cesar Majorana waarom het nou zo belangrijk is, dat dit festival in 2021 kostte wat kost doorgaat. Wat maakt ‘deze kathedraal van de cinema’, zoals topproducent Jeremy Thomas het formuleert, zo uniek en essentieel? Cesar praat erover met producenten, programmeurs en filmmakers die al decennialang op het festival komen.

Het is misschien wel de meest spraakmakende flop uit de geschiedenis van Cannes: de première van The Last Face in 2016. Regisseur Sean Penn werd door de pers finaal met de grond gelijk gemaakt, uitgelachen en uitgejoeld. Des te verrassender is het dat hij dit jaar terug is op het festival, met zijn nieuwe film Flag Day.

In de tweede aflevering van ‘Op de vijfde rij… in Cannes’ ontleedt Cesar Majorana de anatomie van een flop. Niet alleen die van Penn, maar ook die van Lars von Trier, die in 2011 carrièrezelfmoord pleegde in de meest bizarre persconferentie uit de geschiedenis van het festival.

Cannes is de kathedraal van de auteurscinema, maar het is vooral ook de allergrootste filmmarkt op aarde. In de kelder van het festivalpaleis, slechts enkele meters verwijderd van de rode loper, worden films per kilo verkocht. En daar zitten zeker niet alleen maar meesterwerken tussen: je vindt er surfende nazi’s, lesbische zombievampiers en films met David Hasselhoff.

In de derde aflevering van ‘Op de vijfde rij… in Cannes’ duikt Cesar Majorana in die bizarre microkosmos, samen met de jonge Nederlandse filmmakers Paul Joosse en Sezer Özdemir. Zij dromen ervan om volgend jaar met hun productiemaatschappij Film Town hun eerste speelfilm te maken en ze hopen in de juiste contacten te kunnen leggen. Maar hoe doe je dat als je geen flauw idee hebt waar je moet beginnen? Cesar volgt ze tijdens hun avontuur en probeert ze te helpen. Gaan het ze lukken om hun droom te verwezenlijken?