'Hey hun, can I tell you a secret?' Zo zagen de eerste facebookberichtjes van de sociaal geïsoleerde Matthew Hardy eruit. Met een nepprofielfoto en nepnaam begon hij leugens, roddels, dreigementen en verdachtmakingen te verspreiden in het Noord-Engelse stadje Northwich.
Dat ging ver: hij beschuldigde zowel levende als al overleden mensen van overspel of zelfs van kindermisbruik, met relatiebreuken, afgeblazen bruiloften en verwoeste levens tot gevolg. Ook deed hij zich online voor als zijn slachtoffers en stuurde uit hun naam sextingberichtjes. Het was een verslaving voor Hardy, hij deed werkelijk niks anders: minstens 62 slachtoffers maakte hij. Velen van hen zijn voor het leven getekend.
Journalist Sirin Kale schreef hier afgelopen voorjaar, nadat Hardy ein-de-lijk de cel in moest (hij werd maar liefst tien keer eerder gearresteerd), een stuk over in The Guardian. Daar kwam zoveel respons op dat ze de zaak verder heeft uitgediept in de zesdelige podcast Can I Tell You A Secret?. De openingsaflevering is meteen heel geslaagd en schetst een beeld van de begindagen van Facebook: toen iedereen nog ieder vriendschapsverzoek accepteerde en dagelijks uitgaansfoto's online zette.
Nadat dat veranderde, verlegde Hardy zijn terrein naar influencers op Instagram. Zij kregen nadat ze slachtoffer werden van zijn cyberstalking nogal eens het verwijt dat ze het aan zichzelf te danken hadden: waarom ook zoveel bikinifoto's en privébeelden delen, dan vraag je er toch om? In dit interview met Dazed over de podcast noemt Sirin Kale dergelijke victim blaming 'het digitale korte rokje' – mooi gezegd.
Zo zit er genoeg interessants in deze podcast om over na te denken. Kale doet bijvoorbeeld ook echt moeite om het verdriet en de frustratie in het leven van dader Matthew Hardy te onderzoeken – geen contact meer met zijn vader, gepest op school, leerproblemen, autisme – zonder hem daarmee te verexcuseren. Alleen blijft ze wel erg lang hangen bij dat autisme en dat je op basis van deze zaak niet andere autisten mag diskwalificeren, waarmee we nogal ver verwijderd raken van het verhaal zelf. Hetzelfde kun je zeggen over de uitweidingen over Hardy's behandeling in de gevangenis.
Iets meer focus had deze podcast goed gedaan, want de ingrediënten voor een tot het einde toe meeslepend, rond verhaal zijn er eigenlijk allemaal.