woensdagetalage

Drama Girl was dit jaar al een hit op IFFR en NFF, vanavond is deze intrigerende film eindelijk op tv. Het is een mix van fictie en documentaire: in een gestileerde omgeving speelt de jonge hoofdpersoon Leyla de Muynck scènes uit haar eigen verleden na, met drie beroemde acteurs – Pierre Bokma, Elsie de Brauw en Jonas Smulders ­– als haar ouders en haar ex-vriendje. Regisseur Vincent Boy Kars (1990) blijft eerst verstopt achter de camera, maar komt tijdens de emotionele finale zelf ook in beeld. Drama Girl is onderdeel van een trilogie die begon met Independent Boy (2017), waarin Kars het leven van zijn beste vriend Metin overnam. We bellen hem voor een update.

‘Met de soundtrack van Drama Girl, want die brengen componist Beau Zwart en ik binnenkort als volwaardig album uit. We gaan er ook mee ook optreden. Een heel coronavriendelijk evenement, omdat deze soundtrack juist heel nice is om gewoon op een stoel zittend te beluisteren. Met, hoop ik, een meeslepend narratief waaraan je je eigen leven dan kan spiegelen.’

Hoe kijkt u terug op Drama Girl?

‘Mijn beginvraag was: als je je eigen levensverhaal herbeleeft in een film, verandert dat dan je blik erop? Achteraf zie ik dat ik de therapeut probeerde uit te hangen, vrij pusherig was ik. Maar hoe meer ik Leyla probeerde te regisseren, hoe meer zij juist haar eigen visie op haar levensverhaal verdedigde. Dat is uiteindelijk de spanning van de film geworden. Het heeft ervoor gezorgd dat Drama Girl ook gaat over hoe film als medium zich verhoudt tot de werkelijkheid – en daarmee conflicteert.’

‘Drama Girl is niet voor iedereen. Sommige kijkers vinden hem heel interessant en worden er erg door geraakt, maar je hebt ook mensen die hem echt verschrikkelijk vinden, haha. En ik snap dat ook wel, want het blijft gewoon ergens ongemakkelijk om geprivilegieerde jonge mensen met toch vrij alledaagse problemen zo'n groot podium te geven. Vooral de oudere generatie denkt echt: “Lul niet zo, ga gewoon wat doen”. Maar wij millennials zijn opgegroeid in een individualistische tijd, we zien onszelf als het middelpunt van de wereld. Ik denk dat het ook juist iets moois kan zijn om zo bezig te zijn met je eigen ik. Maar goed, niet iedereen trekt dat.’

‘De werktitel is Future Me: ik ga mijn eigen toekomst inspecteren, in een kunstmatige setting. Ik heb in de eerste twee films met personages gewerkt en die films gaan over hen, maar tegelijkertijd over mij. Nu moet ik er ook aan geloven, vind ik, en mezelf gaan filmen. Tijd dat ik ook eens door het slijk ga!’

CECILE ELFFERS

In 1944 werd in Chicago het Verdrag inzake de internationale burgerluchtvaart ondertekend. Daarin viel te lezen: ‘De toekomstige ontwikkeling van de burgerluchtvaart kan bijdragen tot het scheppen en bewaren van vriendschap en goed begrip tussen de naties en volkeren van de wereld.’ En ook: ‘Het is wenselijk wrijving te voorkomen en de samenwerking tussen naties en volkeren waarvan de wereldvrede afhangt te bevorderen.’ Om die wrijving weg te nemen werd onder meer afgesproken dat luchtvaartmaatschappijen nergens ter wereld belasting hoeven te betalen op brandstof. Voor de wereldvrede! 

Of die belastingontheffing daadwerkelijk heeft bijgedragen aan de wereldvrede is lastig te zeggen, maar de afspraken uit 1944 gelden nog steeds. Terwijl van het bedrag dat Nederlandse automobilisten aan de benzinepomp afrekenen meer dan de helft belasting is, betaalt geen enkele luchtvaartmaatschappij ter wereld ook maar een cent brandstofbelasting. Het is een van de belangrijkste redenen dat het massatoerisme de afgelopen decennia zo’n vlucht heeft kunnen nemen. Andere tijden laat zien hoe het zover gekomen is. 

Terwijl vlak na de oorlog vliegen alleen nog was weggelegd voor de elite, met kaviaar en gebraden biefstuk aan boord, begonnen reisbureaus in de jaren zestig zogeheten ‘pakketreizen’ aan te bieden met slogans als: ‘vliegen is goedkoper dan u denkt!’ Overnachting en vervoer ter plaatse waren inbegrepen. Vanaf de jaren negentig werd het helemaal dol met budgetmaatschappijen als EasyJet en RyanAir, die door onorthodoxe verdienmodellen extreem lage prijzen konden rekenen. EasyJet-oprichter Stelios Haji-Ioannou beschreef zijn bedrijf met trots als een ‘McDonald’s van de luchtvaart’ dat vliegen naar het volk brengt – zijn profetische woorden: vliegen is niks magisch, maar gewoon een soort bus. Begin deze eeuw bood RyanAir zelfs honderdduizenden tickets gratis aan, om stoelen te vullen en in de hoop er met broodjes, drankjes en andere vormen van upselling nog wat geld uit te persen.     

Vliegen is inmiddels voor bijna iedereen bereikbaar en nochtans is de wereld niet vrij van oorlog. In gesprek met Nederlandse KLM-stewards van de oude garde en met de voormalig directeuren van Neckermann Reizen en Nederlandse budgetvlieger Basiqair, blikt Andere tijden terug op de opkomst van de neerstortende vliegprijzen.   

DAAN SCHNEIDER