De film in tien woorden
Moeder worstelt met schuldgevoelens over de gewelddadigheid van haar zoon.
Prijzen
Deze derde speelfilm van de Schotse regisseur Lynne Ramsay (You Were Never Really Here, Ratcatcher) werd geselecteerd voor de prestigieuze hoofdcompetitie op het filmfestival in Cannes. De film - die daarnaast ook op heel veel kleinere festivals te zien was - werd genomineerd voor drie BAFTA’s: voor beste film, beste regisseur, en voor de hoofdrol van Tilda Swinton. De BAFTA’s werden niet gewonnen, en ook Swintons Golden Globe-nominatie voor de rol werd niet verzilverd, maar ze wist wel de acteerprijs bij de European Film Awards in de wacht te slepen.
Gekozen door
Zomergast Pierre Bokma (1955) geldt als een van de meest vooraanstaande acteurs van ons land, met een indrukwekkende staat van dienst: in zijn ruim veertigjarige carrière - waarin hij in meer dan honderd toneelstukken en in ruim zestig speelfilms en televisieseries speelde - won hij twee keer de Louis d’Or en kreeg hij maar liefst vier Gouden Kalveren en zelfs een Emmy Award. De uitzending is op 25 augustus vanaf 20.15 uur te zien op NPO 2.
Setverhalen
Ramseys onheilspellende moeder-zoondrama werd gefilmd op locatie in Connecticut in slechts dertig dagen, met een bescheiden budget van zeven miljoen dollar. Een moeizame klus, die voelde als ‘het maken van Ben Hur met het budget van Blue Peter’, aldus de regisseur in gesprek met The Guardian (refererend aan de epische avonturenklassieker en de kleinschalige Britse kindertelevisieserie). Tijdens de voorbereidingen en draaiperiode van de film sliep Ramsey zelfs tijdelijk op de vloer van Seamus McGarvey, de cinematograaf van de film, vooral bekend van zijn camerawerk voor Atonement en Anna Karenina.
Omdat haar film gaat over een psychopathische zoon die een bloedbad aanricht, sprak Ramsey in haar research veelvuldig met een vooraanstaande Amerikaanse psycholoog, die gespecialiseerd was in afwijkend gedrag. Met name de vraag of een kind bij de geboorte al slecht kan zijn, of dat een kind slecht wordt door een gebrekkige opvoeding of een gebrek aan (moeder)liefde, sprak haar aan en staat centraal in de film.
De zoon wordt in zijn tienerjaren gespeeld door Ezra Miller (The Perks of Being a Wallflower), toen zelf pas achttien jaar oud. Een rol die de acteur vele nachtmerries opleverde, aldus Miller in een interview met Vanity Fair. ‘Er had absoluut een psycholoog op de set moeten zijn. Dat we af en toe samen muziek luisterden, hielp om het wat luchtiger te maken, maar tijdens het maakproces liet ik het mezelf toe om continu in een staat van emotioneel en psychisch ongemak te zijn. Ik was zo gepassioneerd over dit project dat ik met plezier mijn verstand voor altijd zou hebben verloren in dienst van de film.’
Quotes van de makers
‘Ik wil altijd iets nieuws proberen. Daarom ben ik filmmaker, om mezelf te blijven testen’, aldus Ramsey in een interview met The Guardian. Haar werkwijze leverde gedurfde en eigenzinnige films op en maakte dat vele acteurs met haar wilden werken. Zo accepteerde Joaquin Phoenix (Her, Joker) direct de hoofdrol voor You Were Never Really Here toen Ramsay hem vroeg, zonder haar ook maar één keer te hebben ontmoet. En voor We Need to Talk About Kevin drong Swinton bij Ramsay aan om haar te casten, nadat ze een eerste versie van het script had gelezen. ‘Ramsey is een van die zeldzame regisseurs die films maakt die er niet zouden zijn als zij ze niet zou maken.’, aldus de actrice. Ramsey was trouwens niet direct enthousiast: ‘Tilda zou waarschijnlijk niet mijn eerste keus zijn geweest voor de rol. Maar haar passie was buitengewoon en dat kwam tot uiting in haar spel. Ze leefde zich volledig in het personage in.’
Buiten beeld
Voor de rol van de zoon werden in Los Angeles verschillende audities georganiseerd. Bijna vijfhonderd kinderen passeerden de revue. Die castingsessies waren hilarisch, vertelde Ramsay gedurende een interview met VPRO Cinema: ‘Met al die pushende ouders. Moeders die mij even apart nemen en vragen of er in de film geneukt gaat worden. Of die hun kroost toebijten dat ze beter hun best moeten doen. Ik had daar graag een documentaire over gemaakt.’