‘Amerikaanse toestanden,’ merkt iemand in het begin van de Israëlische serie Blackspace op nadat gemaskerde figuren het vuur hebben geopend op de Heritage High School, waarbij vier scholieren om het leven komen. Maar het is Amerika niet, het is Israël. Dus zijn de eerste verdachten die worden opgepakt, een drietal Palestijnse arbeiders dat in de school aan het werk was.
‘Wie heeft jullie gestuurd? Hamas? Jihad?,’ vraagt een woedende politie-inspecteur Rami Davidi (Guri Alfi) aan de bang kijkende mannen. Al enkele uren later realiseert Davidi zich dat de aanslag geen ‘politieke daad’ was, maar dat de schutters scholieren moeten zijn geweest. Kinderen met eenhoornmaskers en geweren die zich na de schietpartij weer onder hun angstige klasgenoten hebben gevoegd. Deze wending zorgt ervoor dat het aantal verdachten in één keer van drie naar driehonderdvijftig gaat.
Wie schoot vier leerlingen van een middelbare school dood en waarom is inspecteur Davidi zo gebeten op het oplossen van deze zaak?
Beeld uit Blackspace
Inspecteur Davidi is het soort vasthoudende, eigenwijze politieagent dat we inmiddels kennen uit het misdaadgenre. Hij mist één oog, zwemt het liefst tegen de stroom in, doet eigenlijk nooit wat zijn meerderen van hem vragen (omdat hij het zelf beter weet) en heeft een hoogzwangere vrouw die hij regelmatig in de steek laat omdat ‘de zaak’ roept. Dat Davidi zijn eigen schooltijd ook op Heritage High heeft doorgebracht en dat hij daar, zo onthult de serie beetje bij beetje, iets behoorlijk traumatisch heeft meegemaakt door toedoen van zijn mede-scholieren, maakt zijn zoektocht naar de daders persoonlijk.
Naast het politieverhaal loopt het verhaal van de tieners. Zoals altijd op een middelbare school zijn er onderlinge ruzies, romances en pesterijen. Dingen die vaak worden uitgevochten via Blackspace; een app waarop de scholieren anoniem berichtjes delen die vanzelf weer verdwijnen en waarvan hun sowieso vrijwel allemaal te drukke of afwezige ouders niet eens weten dat het bestaat.
Blackspace weet de makkelijkste clichés te vermijden. Acht afleveringen is wat veel, maar de serie weet de interesse vast te houden door de kijker iedere keer weer net even op het verkeerde been te zetten. De serie was een succes in Israël en een tweede seizoen is besteld.