‘Het is je werk om moeilijk te doen’ fluistert de baas haar in eerste instantie nog vriendelijk toe. Financieel directeur Ida (Ingrid Bolsø Berdal, eerder te zien in Westworld) heeft net ontdekt dat haar chique advocatenkantoor niet helemaal eerlijk is geweest met de bonnetjes. Er blijken allerlei kosten te zijn gerekend voor diensten die nooit zijn geleverd. Ida trekt direct aan de bel, maar de hoofdadvocaat doet het af als een niemendalletje. Hij adviseert Ida om de zaak ‘voor haar eigen bestwil’ los te laten.
Als Ida ontdekt dat er meer gaten zitten in de boekhouding, en er zelfs sprake lijkt van witwassen, zoekt ze het hogerop. Ze licht de hoogste baas in, die haar bedankt voor haar ‘grondige onderzoek’. Maar snel daarna nemen de zaken een vreemde wending: er worden ongegronde klachten ingediend over Ida’s managementstijl, de directie twijfelt aan haar mentale welzijn en Ida wordt zelfs beschuldigd van racisme. Vanaf dat moment is Ida de prooi: de iets te integere klokkenluider die voor het bedrijf een ‘probleem’ is geworden. Het advocatenkantoor blijkt een ongezonde relatie te zijn aangegaan met een patserige miljardair, en die relatie moet koste wat kost in stand worden gehouden.
Deze premisse zou op zichzelf genoeg moeten zijn voor een spannende thriller, maar Witch Hunt (originele titel: Heksejakt) schaakt op meerdere borden. Parallel aan Ida’s verhaallijn volgen we ook een jonge journaliste die achter een scoop aanzit, en een uitgebluste fraudebestrijder die al jaren jaagt op de miljardair met wie het bedrijf van Ida innig verstrengeld is. Het zijn mensen met een sterk rechtvaardigheidsgevoel, in een wereld die waarheidsvinders het liefst uitspuugt; een wereld waarin de waarheid vooral een hinderlijk obstakel is voor ‘efficiënte bedrijfsvoering’.