The Old Man is zeker geen doorsneespionagethriller

Hoe ironisch is het als de ouderdom je langzaam inhaalt terwijl je nét een serie aan het draaien bent die The Old Man heet? Jeff Bridges kan er over meepraten, want het productieproces van de reeks werd een gevecht dat hij in zijn roemrijke carrière niet eerder moest voeren. Halverwege kwam de productie maandenlang stil te liggen vanwege de coronapandemie, een paar maanden later werd lymfeklierkanker bij hem ontdekt en tot overmaat van ramp liep hij tijdens de chemotherapie zelf het coronavirus op. Het laatste leidde ertoe dat hij maar liefst vijf weken op de intensive care moest doorbrengen.

En dat terwijl The Old Man – op papier in elk geval – toch een feestelijke aangelegenheid leek te worden, want het is de eerste keer dat Oscarwinnaar Bridges een grote televisierol voor zijn rekening neemt. Inmiddels zijn we eraan gewend om filmsterren als Meryl Streep, Nicole Kidman en Al Pacino op het kleine scherm te zien, maar vrijwel altijd levert dit iets bijzonders op. Bij Bridges is dat niet anders. Met zijn naturelle manier van spelen, zijn imponerende fysiek en zijn karakteristieke bromstem voegt hij altijd iets eigens toe aan een rol – of dat nu in comedyklassieker The Big Lebowski is, in een doorsneesuperheldenfilm als Iron Man of in een psychologische thriller als Hell or High Water. Bridges is zo’n acteur voor wie je graag tijd vrijmaakt: een levende legende die steevast levert.

De rol die Bridges in The Old Man speelt is hem op het forse lijf geschreven. Hij is een voormalige CIA-agent die door het leven gaat als Dan Chase en met twee enorme rottweilers een rustig bestaan leidt op het Amerikaanse platteland. Chase lijkt een gewone man op leeftijd met de kwaaltjes die daarbij horen, want in de eerste scène zien we dat hij ’s nachts een paar keer zijn bed uit moet om te plassen. Even later blijkt echter dat we niet met een doorsneesenior te maken hebben: als er wordt ingebroken, schakelt hij de indringer moeiteloos definitief uit.

Door de dood van de indringer vreest Chase dat zijn schimmige verleden hem zal inhalen en hij ziet maar één uitweg: vluchten. Net als hij de benen wil nemen, meldt het verleden zich echter al via de telefoon in de persoon van FBI-hoofd Harold Harper (John Lithgow). Hij deelt Chase mee dat er een nieuw onderzoek geopend is naar zijn betrokkenheid bij een dertig jaar oude politieke deal met een Afghaanse krijgsheer. Chase begrijpt dat hij als potentiële zondebok wordt gezien en gaat er alsnog vandoor – samen met zijn honden, de echte sterren van The Old Man –, waarna een grimmig kat-en-muisspel met de FBI volgt.

Fijne bijkomstigheid is dat Bridges in de serie bijgestaan wordt door ervaren tv-iconen. Afgezien van de altijd voortreffelijke Lithgow zijn dat onder anderen Amy Brenneman (The Leftovers) als Chase’ huidige partner en Alia Shawkat (Arrested Development), die een ambitieuze collega van Harper speelt. Toch is met name de interactie tussen Bridges en Lithgow uniek, hoewel ze in de eerste afleveringen geen enkele keer het scherm delen – hun contact beperkt zich tot telefoongesprekken. In handen van mindere goden zou dit tergend saai zijn, maar de twee topacteurs weten er bloedstollend spannende televisie van te maken. En als ze uiteindelijk samen te zien zijn in The Old Man worden alle verwachtingen volledig ingelost. ‘We waren twee tijgers, wachtend op een stuk rood vlees,’ liet Lithgow zich in The New York Times ontvallen over hun eerste gezamenlijke scène.

Er zijn meer opvallende stilistische keuzes die van The Old Man een van de beste nieuwe series van dit jaar maken. Zo onderscheidt het verhaal zich van een doorsneespionagethriller door een opvallend kalm verteltempo en ook lange dialogen worden niet geschuwd. En als de teksten quasidiepzinnig dreigen te worden, wordt dit ruimschoots gecompenseerd door het weergaloze spel van de acteurs. Filmisch overtuigt de serie eveneens. De vechtpartij in de eerste aflevering is er een zoals we die de afgelopen jaren zelden zagen in films of series. Veel stunts werden door Bridges zelf gedaan en dit komt de authenticiteit duidelijk ten goede.

The Old Man heeft nog het meest weg van een eigenzinnige combinatie van ingrediënten uit genregenoten als The Americans en Homeland. Halverwege verliezen de makers zich helaas wel met enige regelmaat in lang uitgesponnen scènes. Vooral de flashbacks naar de gebeurtenissen in Afghanistan zijn storend, omdat ze te veel afleiden van de echte ‘actie’ (overigens is de jongere versie van Bridges angstaanjagend goed gecast).

Gelukkig worden deze minpuntjes ruimschoots goedgemaakt in de laatste twee voortreffelijke afleveringen. Daarin vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en dat maakt hongerig naar meer. Vanwege de vele aanloopproblemen moesten de makers het aantal afleveringen terugbrengen van tien naar zeven, dus vermoedelijk ligt er nog genoeg materiaal op de plank voor het aangekondigde tweede seizoen. Hopelijk verloopt het productieproces daarvan wat kalmer, want we willen Jeff Bridges er graag nog even bij houden.