Tien geweldige series uit 2022 (die de top 20 niet haalden)

Waren we één jaar geleden, vers uit de laatste lockdown, al klaar voor een serie over een dodelijke pandemie? Niet helemaal waarschijnlijk. Want het wonderschone Station Eleven, dat ook nog eens werd aangeboden op de niet overal verkrijgbare streamingdienst van Ziggo, is door te veel kijkers genegeerd. Dat terwijl deze uiterst geslaagde boekverfilming eigenlijk niet over een pandemie gaat, maar over het ‘daarna’. Over het handjevol overlevenden dat jaren later iets opbouwt dat lijkt op een samenleving, en over de verbindende kracht van kunst in alle vormen en maten – van Shakespeare tot A Tribe Called Quest - die sterker is dan welk virus dan ook.
(Anke Meijer)

500 Miles van The Proclaimers kan héél goed héél hard worden meegezongen in de auto. Dat liet niet alleen Gary Oldman zien in het eerste seizoen van Slow Horses, maar ook de hoofdrolspeelsters van het geweldig leuke We Are Lady Parts. Al brachten zij het nummer misschien nog wel beter dan de Oscarwinnaar. De Britse comedyserie over vijf moslima’s die samen een punkband vormen en snoeiharde muziek maken, wist op allerlei manieren barrières te doorbreken en stereotypen op z’n kop te zetten. Tegelijkertijd was het ook gewoon een ontzettend grappige en slimme serie. Een serie net zo leuk als oude hits meeblèren tijdens een autorit met je beste vrienden.
(Anke Meijer)

‘Je staat hier meestal alleen aan het roer van een schip dat immens is en in brand staat en waarvan niemand ooit de tijd had je te leren hoe je het moet besturen,’ zegt gynaecoloog in opleiding Adam Kay (Ben Whishaw) in de eerste aflevering van deze BBC-serie tegen de camera terwijl hij zijn bloederige kleren uittrekt. Hij heeft even daarvoor een vrijwel onmogelijke bevalling tot een goed einde weten te brengen. ‘Maar ach. Welke andere dokter kan zeggen dat hij aan het einde van de dag twee keer zoveel patiënten heeft? Ga daar maar aan staan, geriatrie.’ This Is Going to Hurt, gebaseerd op de memoires van de echte Kay die zijn dokterscarrière inruilde voor het schrijversvak, is donker humoristisch zoals bovenstaande scène direct verklapt. Al is de miniserie ook vaak pijnlijk schrijnend. Zeker als het gaat over de staat van de zorg in Engeland.
(Anke Meijer)

Dit meeslepende familie-epos, gebaseerd op het gelijknamige boek van Min Jin Lee en gemaakt door een team van Koreaans-Amerikaanse televisiemakers, gaat over vier generaties van één Koreaanse familie nadat ze hun thuisland moesten verlaten en elders een nieuw bestaan moesten opbouwen. De serie speelt voornamelijk in Korea en Japan, beslaat meer dan 70 jaar geschiedenis, wordt verteld in drie verschillende talen en heeft een prachtige rol voor Oscarwinnaar Youn Yuh-jung (Minari). Behalve een van de mooiste series van het jaar, is Pachinko zonder twijfel ook de serie met de allerleukste intro van 2022. Het tweede seizoen wordt momenteel gemaakt en zal waarschijnlijk nog dit jaar uitkomen.
(Anke Meijer)

Een van de beste nieuwe series van 2022 bleek een uitstekende opvolger voor serieklassieker Lost. In 1996 stort een vliegtuig vol tienermeiden neer in de Canadese wildernis. Ze lijken honderden kilometers van de beschaving af te zitten, en dus zijn ze veroordeeld tot een overlevingsstrijd in de natuur. Maar overleven in de wildernis is één ding; overleven tussen allerlei opgroeiende leeftijdsgenoten blijkt nog véél gevaarlijker. Parallel aan deze verhaallijn zien we namelijk hoe het een paar van de overlevenden 25 jaar later vergaat. Wat er in die bossen precies is gebeurd, blijft een raadsel, maar gruwelijk was het zeker (in de openingsscène zien we niet voor niets hints van kannibalisme). Het resulteert in een spannende thriller, die óók op dramatisch vlak overtuigt, met sterke hoofdrollen voor Melanie Lynskey, Juliette Lewis en Christina Ricci. Een tweede reeks volgt in het voorjaar van 2023. 
(Alex Mazereeuw)

Yellowjackets was in Nederland te zien via Ziggo Movies & Series, maar momenteel is de serie nergens te streamen

De vertegenwoordiging van Palestijnen op de Amerikaanse televisie was niet heel groot, en meestal gebaseerd op clichés en foute stereotyperingen. En toen was daar afgelopen jaar opeens Mo op Netflix waarin de Palestijns-Amerikaanse hoofdpersoon Mo standaard een omgekeerd baseballpetje op zijn hoofd draagt, vloeiend Arabisch, Spaans en Engels (met een Texaans accent als het nodig is) spreekt en altijd een flesje zelfgeperste olijfolie in zijn binnenzak heeft zitten. De serie is gemaakt door de Palestijns-Amerikaanse komiek Mo Amer, die ook de hoofdrol speelt. Hij baseerde het verhaal op zijn eigen ervaringen als immigrant zonder papieren in de Verenigde Staten. Mo gaf ons niet alleen eindelijk een heel ander soort Palestijn dan we van televisie gewend waren, maar ook nog eens een ontzettend leuke serie over een beer van een man die je meteen in je hart sluit.
(Anke Meijer)

Steve Carell had met rollen in matige series als The Morning Show en Space Force mindere jaren achter de rug, maar de acteur kende in 2022 een glorieuze rentree met seriemoordenaarsthriller The Patient. In deze tiendelige miniserie van de makers van The Americans speelt Carell een Joodse psychiater die wordt ontvoerd door een van zijn patiënten (Domhnall Gleeson). Deze patiënt blijkt een seriemoordenaar die zijn leven wil beteren, en dus sluit hij zijn psychiater op in de kelder voor een portie dagelijkse therapie aan huis. De makers spelen slim met de vraag of een seriemoordenaar uiteindelijk te redden is, en vervallen daarbij nooit in clichés die het genre vaak zo kenmerken. The Patient is grappig, verrassend én ontroerend, en bevestigt wat we de laatste jaren te weinig zagen: dat Steve Carell een van de beste acteurs van zijn generatie is.
(Alex Mazereeuw)

De nieuwste satirische serie van de geniale Schotse schrijver en regisseur Armando Iannucci (Veep, The Death of Stalin) viel in eerste instantie een beetje tegen. Hoewel het uitgangspunt geweldig was – een groep rijken komt in de nabije toekomst tijdens een ruimtevakantie jarenlang vast te zitten in het heelal – leek de satire net wat minder scherp dan in zijn vorige projecten. Maar Avenue 5 werd beter en beter en groeide vooral in het tweede seizoen uit tot een hilarische tragedie over menselijk falen in tijden van crises. Heerlijke hoofdrol voor Hugh Laurie als ‘kapitein’, die machteloos blijkt wanneer het ruimteschip door de immer toenemende reistijd steeds meer verandert in een anarchistisch zootje.
(Alex Mazereeuw)

Deze zwarte komedie van Danny McBride sneeuwde dit jaar enigszins onder door de plotselinge stroom aan nieuwe kwaliteitsseries van HBO Max. Zonde, want The Righteous Gemstones is een van de grappigste titels van dit moment. De serie draait om een familie van ‘televangelisten’, die van religie een lucratief spektakel hebben gemaakt in uitverkochte megakerken. Maar dat betekent niet dat de familie zelf vrij is van zonden: pater familias Eli (John Goodman, altijd uitmuntend) worstelt met de dood van zijn vrouw, zoons Jesse en Kelvin (McBride en Adam DeVine) zijn niet vies van goddeloze uitstapjes, en dochter Judy (de geweldige Edi Patterson) valt vooral op door haar psychopathische gedrag. De satire over de dubbele moraal van religieus Amerika is scherp, de humor aangenaam lomp en het spel van de acteurs geweldig (Walton Goggins speelt een onvergetelijke bijrol als ‘Uncle Baby Billy’). Seizoen drie is onderweg. 
(Alex Mazereeuw)

Naargeestige thrillerserie over een vrouw (Jessica Raine) die elke nacht precies om 03:33 uur – in het zogenaamde ‘uur van de duivel’ - wakker wordt na een reeks angstaanjagende visioenen. Alsof dat niet erg genoeg is, is er ook iets mis met haar zoontje, die geen enkele emotie vertoont, en volledig van de wereld lijkt te zijn. Al deze mysteries leiden – in verschillende tijdlijnen - uiteindelijk naar een eloquente psychopaat (Peter Capaldi op zijn engst) die vastzit in de gevangenis. De makers verkiezen zorgvuldig opgebouwde spanning boven gemakzuchtige schrikeffecten, en dat maakt The Devil’s Hour een van de sterkste én angstaanjagendste series van het jaar. Prime Video bestelde alvast een tweede én derde seizoen. Gelukkig maar, want de seizoensfinale maakt nieuwsgierig naar nog véél meer.
(Alex Mazereeuw)