Dubbelportret van de bevriende schrijvers Truman Capote en Tennessee Williams

Ze waren goede vrienden en beiden beroemde schrijvers: Truman Capote (1924-1984) en Tennessee Williams (1911-1983). De documentaire Truman & Tennessee: An Intimate Conversation is een dubbelportret dat grotendeels is opgebouwd uit citaten van beide auteurs, voorgelezen door acteurs, en waarin verschillende aspecten van het schrijverschap de revue passeren.

‘Ik was zestien toen ik Tennessee ontmoette,’ zegt Capote. ‘Hij was dertien jaar ouder dan ik. We werden heel goede vrienden. Het was echt een soort intellectuele vriendschap hoewel mensen natuurlijk wat anders dachten.’ Daarmee bedoelt Capote dat ze allebei homoseksueel waren, al was Capote eerder seksueel actief. Williams ging naar eigen zeggen pas voor het eerst op zijn 26ste met een vrouw en op zijn 28ste met een man naar bed.

‘Truman was magisch en lief en zeer nieuwsgierig,’ zegt Williams in voice-over. ‘Toen ik hem voor eerst ontmoette was het leven een heerlijke mand vol cadeaus waar hij heel graag in graaide. Hij nam en hij deelde. Hij was adorabel.’  

Beiden schreven klassiekers uit de Amerikaanse literatuur, die bijna allemaal verfilmd werden. Capote begon met romans en novelles zoals Breakfast at Tiffany’s (1958) voordat hij de non-fiction novel uitvond met In Cold Blood (1966). Williams schreef vooral toneelstukken zoals A Streetcar Named Desire (1947) dat verfilmd werd met een jonge, gespierde Marlon Brando in 1951. Williams wist dat zijn werk vooral herinnerd zou worden in de vorm van films, omdat toneelproducties tijdelijk zijn. Maar de betekenis van zijn werk werd verdraaid door de preutse censuur van die tijd. Als je het toneelstuk niet kende, vond hij, dan begreep je niet eens waar het over ging. En vooral het einde werd altijd veranderd, dus adviseerde hij het publiek vijf minuten voor het einde van de film de zaal uit de lopen. ‘Waarom schrijf ik?’ zei Williams. ‘Omdat ik het leven onbevredigend vind. Ik moest een imaginaire wereld scheppen.’

Capote schreef voor de state of grace die je in een kunstwerk kon bereiken: een moment waarop je even zweeft. Zulke extase zocht hij ook op in het mondaine leven van New York. Dat was voor hem de manier om aan de tragiek van het leven te ontsnappen, met een glas champagne in het Ritz. Williams dronk vooral whisky, beiden waren erfelijk belaste drinkers. En beiden waren op zoek naar verlossing in liefde, seks en vriendschap, al was dat niet makkelijk te vinden. Zoals Capote schreef: ‘What we most want is only to be held en told that everything is going to be alright.’