Laurel Canyon: Waar de muziek van een generatie geboren werd

Bestaan ze nog: plekken waar opeens de muzikale bliksem inslaat? Streken, steden of wijken waar schijnbaar uit het niets een hele scene ontstaat van jonge, hippe, begaafde artiesten die nieuwe stijlen ontwikkelen en even het centrum van de popwereld vormen? Plaatsen als Memphis midden jaren vijftig, Londen in de Swinging Sixties, The Bronx toen de hiphop ontstond?

Misschien wel niet. In tijden van streaming, sociale media en thuisproductie zijn fysieke hubs steeds minder relevant. Dat zou je vooruitgang kunnen noemen: ook een ambitieuze muzikant uit pak ’m beet Flevoland kan nu ineens deel uitmaken van een baanbrekende nieuwe stroming. Qua romantiek is het alleen wel jammer. Solitair thuis mp3’tjes uploaden is toch andere koek dan samen jammen in een geliefde koffietent in Greenwich Village.

Allicht verklaart dit soort digitalisering waarom er momenteel zo schaamteloos nostalgisch wordt teruggeblikt. In de bioscoop krijgt elke boomerheld een eigen film, thuis spelen we Hitster en drinken we Rolling Stones-rum, en op tv regent het gouwe-ouwenprogramma’s. Neem alleen al het aantal docu’s dat de laatste jaren verscheen over de scene rond Laurel Canyon – van alle muzikale mekka’s misschien wel het meest aansprekende. De groene wijk in de heuvels boven Hollywood is een vast decor in films over bands als Crosby, Stills, Nash & Young, The Byrds en The Beach Boys, en staat ook zelf in meerdere producties centraal. Voor liefhebbers van de California Sound is vooral het fraaie tweeluik Laurel Canyon: A Place in Time uit 2020 aan te bevelen. Al is het maar omdat haast alle relevante artiesten – in een mix van oude en nieuwe interviews – zelf aan het woord komen. Deel 1 memoreert hoe de buurt eind jaren zestig werd overspoeld door pluizige jongens en meisjes, die de deur bij elkaar plat liepen en al snel allemaal doorbraken. In deel 2 volgt het onvermijdelijke verval: ruzies, verslavingen, de Manson-moorden. Veel meer dan een reeks anekdotes is het eigenlijk niet, maar zo’n paar uur Californisch wegdromen is wel heerlijk weemoedig.