Voor de meeste mensen brengt het ouder worden de nodige fysieke gebreken met zich mee. P.J.P.D.: pijntje hier, pijntje daar, noemen de ouders van regisseur Erik de Bruyn (Wilde mossels, De troon) dat. Zijn vader (89), Anthon de Bruijn, begint de jaren te voelen en moet noodgedwongen met sommige hobby’s stoppen. Gelukkig is er één activiteit die hem nog, redelijk, recht overeind houdt: trombone spelen in de Seaside Dixieland Band, op Schouwen-Duiveland.
De Bruyn volgt zijn vader en de band, waarvan het jongste lid 65 is en zijn vader de oudste. ‘Die mannen leven helemaal op als ze spelen. Dat vond ik eigenlijk wel gaaf. Ik was nieuwsgierig of het samen muziek maken je gezonder houdt en stabieler. Of je geest er misschien veerkrachtiger door wordt.’
En niet alleen de geest heeft er baat bij. De Bruyn: ‘Al die mannen hebben artrose, ik trouwens ook, dus blijkbaar is het erfelijk. Je vingerkootjes doen dan pijn, maar ze spelen gewoon door, door de pijn heen. Ze zeggen ook: als je het niet doet wordt het alleen maar erger. Van klagen gaat het niet over.’
Niet klagen maar dragen, is een populair spreekwoord in Zeeland en wie de documentaire van Omroep Max Swingtij kijkt, begrijpt waarom. Met een combinatie van opgewekte monterheid en stille berusting worden de hobbels in het leven genomen. De Bruyn: ‘Ik wilde een poëtische film maken die toch wel aan die dingen raakt.’
Dat zijn dingen zoals de eufemistische pijntjes en de naderende dood, wezenlijke onderdelen van een band op leeftijd. ‘Ik zit natuurlijk ook in de band omdat ik het AED-apparaat kan bedienen, ’ grapt de ‘jonge’ drummer Reinier van der Valk, die toevallig ook huisarts is. Het is precies diezelfde nuchterheid die de film zijn kracht geeft. Tegen het decor van het schitterende, weidse Zeeuwse landschap wordt er gereden, naar repetities, maar ook naar het ziekenhuis. Als zanger en banjospeler Bart Wind (70) kanker krijgt maakt iedereen zich zorgen, hijzelf nog het meeste over zijn vrouw Lenie. Het zijn zorgen die verdwijnen als ze samen muziek maken.
Ondertussen is het óók een familiefilm waarin De Bruyn en zijn vader kwetsbare gesprekken hebben. ‘Van tevoren was ik vooral nieuwsgierig naar de muziek en de band. Maar omdat het mijn vader is wordt het ook persoonlijk en gaat het over onze relatie. Dat gebeurde gewoon en het was veel emotioneler dan ik had verwacht.’
De muzikale omlijsting bestaat, natuurlijk, uit het soms vrolijke, soms melancholische dixieland, met de kenmerkende banjo en tegelijkertijd improviserende blazers. En ondanks dat ze (gospel)liedjes spelen over het hiernamaals, moeten de bandleden nog maar zien of ze de hemelpoort bereiken, want de meesten zijn niet religieus. Lenie, de vrouw van zanger Bart: ‘We laten ons verrassen.’