Talia Ryder over The Sweet East: 'Het script bracht me in de war'

In het fantastische regiedebuut The Sweet East volgen we de Amerikaanse tiener Lillian (Talia Ryder), die haar klasgenoten kwijtraakt tijdens een schoolreisje. Heel erg lijkt ze dat niet te vinden: rondtrekkend langs de oostkust ontmoet ze een reeks excentrieke personages, van linkse artivisten tot een literatuurprofessor met nazisympathieën. Gelukkig is Lillian intelligent en zelfverzekerd, en weet ze zichzelf uit meerdere benauwde situaties te redden.

Voorafgaand aan een speciale vertoning van de dromerige, humoristische en absurdistische roadmovie op het Leiden International Film Festival spraken we met debuterend regisseur Sean Price Williams, vooral bekend als cinematograaf van films als Good Time en Marjorie Prime, en hoofdrolspeelster Talia Ryder (Never Rarely Sometimes Always). Het LIFF is voor het duo de laatste stop die ze maken tijdens een slopende rit langs talloze Europese filmfestivals.

The Sweet East begint realistisch, maar zodra Lillian haar mobiele telefoon vergeet stapt ze in een magische wereld vol wonderlijke personages en vreemde gebeurtenissen. Ze gaat zelfs letterlijk 'down the rabbit hole', als een moderne Alice in Wonderland. Wat zegt het, dat dat gebeurt zodra ze haar telefoon weglegt?
Sean Price Williams: 'Soms moet je gewoon je telefoon neerleggen en in het moment leven. Dat doet Nick [Pinkerton], onze scenarioschrijver. Die heeft een paar jaar geleden zijn smartphone ingeruild voor een oude flip phone. Hij leeft in die zin de boodschap van de film. Ook vonden we het wel een fijn idee dat we geen telefoonschermen hoefden te filmen. Daar hadden we namelijk echt geen zin in.'

Talia, in een eerder interview gaf je aan dat je na het lezen van het scenario dacht: “Eindelijk, een vreemde film.” Waarom was je naar een vreemde film op zoek?
Talia Ryder: 'Wat ik daarmee bedoelde is dat het script me in de war bracht. Dat is atypisch. Ik krijg een hoop scripts die allemaal erg eentonig en voor de hand liggend zijn. Met al die streamingplatforms ligt de nadruk tegenwoordig vaak op content, en niet op kunst. Dit script liet me écht iets voelen.'

Price Williams: 'Ik kan me daar wel in vinden. Ik ben heel slecht in scripts lezen. Daar komt mijn verwarring dan weer vandaan. Toen ik het script las dacht ik vaak: “Wow, ik ga erachter komen wat dit is terwijl we de film maken.” Dat is een leuk idee.'

Momenteel staan er twee recensies op IMDb: de één geeft een 10, de ander een 1.
Ryder: 'Geweldig! Ik geniet ervan als mensen de film óf haten, óf ervan houden. Sommige van mijn lievelingsfilms zijn films waarvan je zou kunnen zeggen: “You get it or you don’t.”'

Price Williams: 'Ja, die recensies moeten daar vooral blijven staan. Dat is echt perfect.'

Was het de intentie om een polariserende film te maken?
Price Williams: 'Ja, toen Nick het script schreef was dit zeker de intentie. De verwijzingen in de film naar D.W. Griffith [regisseur van de invloedrijke, racistische KKK-film Birth of a Nation uit 1915.] zullen bijvoorbeeld al polariserend werken voor jonge filmliefhebbers, omdat dat de films zijn “waar je je niet meer mee bezig mag houden”. Politiek gezien zijn Nick en ik wat gecompliceerd. Daarom wilden we ook een complexe film maken. De personages zijn dat ook. De ene is verschrikkelijk, maar wel charmant. De ander is een idioot, maar ook grappig. De meeste mensen met wie ik omga zijn een mix van deze dingen.'

Verschrikkelijk én grappig?
Price Williams: 'Ja, haha. Dit realiseerde ik me toen ik jonger was en van slechte of imperfecte films begon te houden. Ik dacht: “De mensen met wie ik omga zijn ook zo.” Ik ga niet om met meesterwerken. Ik ga niet om met 5-sterrenmensen. Dat zou saai worden.'

Zou je ooit een 5-sterrenfilm willen maken?
Price Williams: 'Nee, ik denk het niet. Ik denk dat ik de film zou saboteren als het die richting op zou gaan.'

Lillian heeft opvallend veel macht, ook al wordt ze omringd door volwassenen. Ze charmeert mensen, maar maakt ook misbruik van ze. En ze komt steeds met alles weg. Was het makkelijk om je met haar te identificeren?
Ryder: 'Ja. We zijn beide acteurs; we houden ervan om te performen.'

Price Williams: 'Ook ik identificeer me met haar. Alles wat zij voor elkaar krijgt, heb ik verkeerd aangepakt. Ik was als jongetje bijvoorbeeld een slechte acteur. Alles wat Lillian leert in acht maanden, heeft bij mij veertig jaar geduurd.

Op een gegeven moment vraagt Mohammad, die Lilian helpt om een stel neonazi's te ontvluchten, of alles een grap is voor haar. Is dat zo, denk je?
Ryder: 'Nee, maar daarna misschien wel. Hij brengt haar op dat idee.'

Price Williams: 'Inderdaad. Vanaf dat moment wel. Hij is meer bewust van hoe hij overkomt op haar dan de andere personages die ze ontmoet. Hij weet dat hij niet de coolste gozer is. Lillian voelt deze onzekerheid aan en weet dat ze hem niet serieus hoeft te nemen om te rekenen op zijn hulp.'

In een van de beste scènes moet Lillian acteren om te ontsnappen uit een gevaarlijke situatie. Is dat extra moeilijk, spelen dat je acteert?
Ryder: 'Nee, het is vooral erg leuk.'

Waarom?
Ryder: 'Je voegt complexiteit toe aan een scène. Meer lagen. Dat is wat je in het echte leven ook doet. Als je met verschillende vrienden bent, wissel je ook tussen verschillende persoonlijkheden. Als Lillian is het extra leuk om dit te doen omdat ze zo gevat en zelfverzekerd is. Die scène was erg leuk om te schieten.'

Price Williams: 'Zien hoe Talia acteert binnen het acteren was echt een genot. Het is iets wat ik niet uitgelegd zou kunnen hebben. Het feit dat ze er meteen zo goed in was, die scène schoten we al op de tweede of derde dag, liet zien dat ze perfect was voor de rol.'