Netflix-tips: Oppenheimer en Final Account

Nooit geweten, maar als je sterft kom je in een tussenleven terecht, waarin je in een soort reality-tv show – de Dead Talents Society – zoveel mogelijk mensen in het echte leven de stuipen op het lijf moet zien te jagen. Lukt dat niet, dan verdwijn je voor eeuwig en altijd. Het blijkt nogal een opgave voor Het Nieuwe Meisje, dat voor haar dood verschrikkelijk verlegen was. Gelukkig neemt een ander groepje misfits haar onder hun hoede. Geslaagde horrorkomedie uit Taiwan, die zo boordevol grappen en schrikmomenten zit dat het je regelmatig gaat duizelen. Desondanks slaagt de film er ook in de kijker te ontroeren.

In de nabije toekomst is de aarde bijna uitgeput, dus werken NASA-wetenschappers aan een plan om de mensheid via een wormgat naar een verre planeet te verplaatsen. McConaughey speelt een astronaut die op onderzoek uitgaat en daarvoor zijn kinderen moet achterlaten. Het familiedrama levert aangrijpende scènes op, al lijkt regisseur Christopher Nolan (The Dark Knight, Inception) wel iets meer aandacht te hebben besteed aan de ‘science’ dan aan de ‘fiction’. Vooral tegen het slot wordt het verhaal vrij abstract en vergezocht. Evengoed een erg indrukwekkende film, alleen al vanwege de majestueuze ruimtebeelden en kippenvelmuziek van Hans Zimmer.

De Britse filmmaker Luke Holland, zoon van een Joodse moeder, groeide op in de pacifistische, Duitssprekende Bruderhofgemeenschap in Paraguay. Als tiener ontdekte hij dat er ook oud-nazi’s onder de leden waren. In 2008 startte hij aan een omvangrijk project dat ruim tien jaar in beslag nam. Hij sprak, voorzien van een kleine camera, met zo’n 300 Duitse en Oostenrijkse tachtigplussers – gewezen Wehrmachtsoldaten, ss’ers en kampbewakers, maar ook boeren, middenstanders en huisvrouwen – over hoe ze de nazitijd hadden beleefd en hoe ze daarop terugkeken. Uit honderden uren filmmateriaal stelde hij de indrukwekkende documentaire Final Account samen. Op de montage valt wel wat aan te merken: de verstilde beelden van ‘schuldige landschappen’, ondersteund door repetitieve muziek, onderbreken voortdurend de interviews, die ook nog eens allemaal tot vrij korte quotes zijn teruggebracht. Holland overleed kort na het voltooien van de film op 71-jarige leeftijd.

Indrukwekkende biopic over J.Robert Oppenheimer, de ‘vader van de atoombom’. Van zijn studententijd in Engeland in de jaren twintig, waar hij Bohr en de kwantummechanica leerde kennen, tot de geheime verhoren in de jaren vijftig, toen de gevierde wetenschapper verdacht werd van communistische sympathieën. Alles komt voorbij, maar zwaartepunt is het ontwikkelen, bouwen en tot ontploffing brengen van de atoombom in Los Alamos, New Mexico. Zoals altijd bij Christopher Nolan (Interstellar) is Oppenheimer een visueel spektakelstuk geworden (de prachtige beelden zijn van de Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema), maar Nolan gunt ons ook een kijkje in het gekwelde brein van Oppenheimer zelf, die wist dat de wereld na zijn uitvinding voorgoed veranderd was. Winnaar van zeven Oscars, onder meer voor beste film en beste cinematografie.