Vijfentwintig filmtips voor streamingdienst CineMember

De anti-autoritaire, maar zelf heel dwingende Ben (Viggo Mortensen) leeft met zijn zes kinderen ver teruggetrokken in de bossen van Noord-Amerika. Wanneer hij hoort dat zijn vrouw, die eerst maanden in een ziekenhuis verbleef, is overleden, trekt hij met zijn kinderen de boze bewoonde wereld in. Om zijn vrouw te beschermen tegen de burgerlijke begrafenis die haar ouders voor ogen hebben. Wat volgt is een vaak erg grappige, tegendraadse film waarin tegen veel heilige huisjes wordt geschopt. Bovendien stelt regisseur Matt Ross (bekend als acteur in de series Big Love en Silicon Valley) rake vragen over ouderschap, opvoeding en de huidige consumptiemaatschappij.

Lees ook ons interview met regisseur Matt Ross en acteur Viggo Mortensen: 'We zijn twee weken voor de opnamen op trainingskamp gegaan'

De Russische autoriteiten hadden geen goed woord over voor deze reconstructie van de chaos in het Kremlin na de dood van Stalin in 1953. Respectvol is de film dan ook allerminst: Stalins onderdanen – onder wie Chroesjtsjov (Buscemi), Malenkov (Tambor) en Beria (Beale) – worden neergezet als een paranoïde kliek opponenten. Regisseur en coscenarist Iannucci (In the Loop, Veep) houdt zich vrij secuur aan de geschiedenis, maar presenteert die als inktzwarte klucht vol venijnige dialogen. Het resultaat is origineel, soms hilarisch en uitermate wrang. Gebaseerd op de gelijknamige Franse strip.

Lees ook ons interview met regisseur Armando Iannucci: 'Ik wilde geen ontspannen lach oproepen, maar een nerveuze, verstikkende lach.’

Superieure satire over museumcurator Christian (Claes Bang), wiens comfortabele bestaan volledig op zijn kop wordt gezet als hij op straat van zijn portemonnee beroofd wordt en vervolgens de ene slechte beslissing na de andere neemt. Regisseur Östlund (Involuntary, Play, Turist) spaart niets en niemand in zijn film en sleurt de kijker van de ene pijnlijke scène naar de volgende. Ondertussen intelligente dingen zeggend over onder meer politieke correctheid, kuddegedrag en opportunisme. Onbetwist hoogtepunt: een chique diner waar als hoofdact een man optreedt die doet alsof hij een chimpansee is. Onvergetelijk. Winnaar van de Gouden Palm.

Lees ook ons interview met regisseur Ruben Östlund: 'Mijn personages krijgen van mij altijd twee keuzes, en geen van beide is makkelijk'

Na het succes van zijn tragikomische korte film Thunder Road (2016), over een politieagent die zichzelf belachelijk maakt terwijl hij een grafrede houdt voor zijn overleden moeder, besloot regisseur, scenarist en hoofdrolspeler Jim Cummings het gegeven uit te werken tot een speelfilm. Het resultaat is nogal episodisch: meer een reeks sketches dan een echt verhaal. De rode draad – labiele agent Jim Arnaud – is echter een ijzersterke creatie; geestig, aandoenlijk en irritant tegelijk. Een veelbelovend debuut, trefzeker gefilmd ook, en gemaakt voor een schamele 200 duizend dollar.

Lees ook ons interview met regisseur Jim Cummings: 'Ik vind het zelf altijd erg komisch als iemand die autoriteit moet uitstralen zichzelf belachelijk maakt'

De Italiaanse filmmaker Gianfranco Rosi (Sacro GRA) verbleef een jaar op het eiland Lampedusa om een documentaire te maken over de vluchtelingen die daar massaal aanspoelen. Fuocoammare werd een poëtisch portret van de verstilde vissersgemeenschap op het eiland, doorsneden met voor zichzelf sprekende beelden van de vluchtelingen. De combinatie van gemoedelijkheid en diepe tragiek heeft een vervreemdend effect: zo absurd is het leven, toont Rosi. Conclusies laat hij verder over aan de kijker, al zal de ondertoon van wanhoop en compassie niemand ontgaan. Wonderlijke, urgente, hartverscheurende film, in Berlijn bekroond met de Gouden Beer.

Deze Iraanse vampierwestern (opgenomen in Amerika, maar de personages spreken Farsi) is een vet aangezette popfantasie over een Amerika dat alleen in films bestaat. Net als Jim Jarmusch, met wie de maakster zich duidelijk verwant voelt, houdt Amirpour van een achteraf Amerika, bevolkt door misfits en outsiders. Bejaarde heroïnejunkies, dealers, hoeren en een Iraanse James Dean zwerven door verlaten straten, samen met die ene gesluierde vampier die in het fictieve spookstadje Bad City 's nachts teert op de boosaardigen. Maar zoals alle verhalen is dit ook een liefdesverhaal.

Lees hier een uitgebreide recensie van A Girl Walks Home Alone at Night: 'Het is Iraans, het is noir, het is neorealisme, en ook weer niet.'

Het elfjarige meisje Ofelia gaat in 1944 met haar hoogzwangere, ziekelijke moeder naar het huis van haar nieuwe stiefvader, een hoge fascistische legerofficier. Terwijl hij meedogenloos jaagt op verzetsstrijders ontdekt zij een verborgen, magische wereld, waar ze onder andere een libelle met mensenhoofd, een raadselachtige Faun in een labyrint en een gigantische, kwaadaardige pad ontmoet. Gruwelijk sprookje voor volwassenen. Oscars voor de make-up, art direction en het camerawerk.

Cidade de Deus, over de opkomst van drugsbendes in de favela, is een film over armoede en geweld, waarin kleine jongetjes met wapens zwaaien, drugs gebruiken en bij bosjes sterven. Toch is het geen zwaarmoedige tranentrekker; regisseusr Fernando Meirelles en Kátia Lund verpakken het drama als een flitsende, weelderig gefotografeerde, snel gemonteerde zwarte komedie. Cidade de Deus (City of God) is losjes gebaseerd op het boek van Paulo Lins, een man die zelf in de gelijknamige sloppenwijk van Rio de Janeiro woonde. Rocket (Alexandre Rodrigues), een van de hoofdpersonen, is zijn alter ego.

Absurdistisch drama over hedendaags Israël, verdeeld over drie hoofdstukken. In hoofdstuk 1 zien we hoe echtpaar te horen krijgt dat hun zoon, soldaat in het Israëlische leger, is omgekomen 'bij het uitoefenen van zijn plicht'. In hoofdstuk 2 zien we die zoon en zijn eenheid de verveling verdrijven bij een wegversperring. En wat er in hoofdstuk 3 gebeurt verklappen we niet. Gewaagde, maar bijzonder geslaagde (en ook gelaagde) vertelling van Maoz (Lebanon), die in zijn film meermalen van toon wisselt, maar evenwel een evenwichtige, fenomenale film afleverde.

Lees ook ons interview met regisseur Samuel Maoz: 'Ik wil dat mensen zich erover opwinden. Dat we beginnen te praten, want bij ons wordt alles altijd doodgezwegen.'

Heerlijk kostuumdrama dat zich afspeelt in het Korea van 1930, toen de Japanners daar aan de macht waren. Over een oplichter die een rijke erfgename het hof maakt en de jonge dienstmaagd die hem daarbij een handje moet helpen. Hun zorgvuldig uitgewerkte plan loopt echter compleet in het honderd wanneer de maagd verliefd wordt op haar meesteres. Extravagant, erotisch, en onweerstaanbaar verhaal over bedrog, genot en liefde van Park, de regisseur van onder meer Oldboy en Stoker. The Handmaiden kreeg een BAFTA voor beste niet-Engelstalige film en werd genomineerd voor een Gouden Palm.

Overtuigende, claustrofobische oorlogsfilm over een ­Israëlische tankeenheid die in 1982 Libanon binnendendert en de wereld ­alleen via de legerradio en een kleine tankopening kan waarnemen. Gebaseerd op eigen ervaringen van regisseur Samuel Maoz: 'Ik zal me altijd schuldig voelen over wat ik heb gedaan. Maar nu ik deze film heb gemaakt, kan ik er tenminste mee leven.' Vooral te zien als allegorie van alle militairen in oorlogssituaties, waarin gebrekkige informatie en adrenaline beslissingen met verstrekkende gevolgen afdwingen. Gouden Leeuw in Venetië.

Lees ook ons interview met regisseur Samuel Maoz: 'De kijker zit in de tank en weet precies wat wij weten, en vooral wat wij niet weten.'

Magisch-realistische oorlogsfilm van de jonge Colombiaanse regisseur Alejandro Landes over een eenheid die diep in de jungle, ver achter het front, een gekidnapte Amerikaanse arts moet bewaken. De eenheid bestaat uit een achttal jongeren, die een film lang vechten, tegen de verveling, met elkaar, en af en toe met de vijand (al houdt Landes bewust in het midden welke groepering we hier precies volgen en wie de vijand is). Meervoudig onderscheiden op festivals. Het prachtige camerawerk is van de Nederlandse cameraman Jasper Wolf.

Lees ook ons interview met de regisseur: 'Er zit veel magie in de fysieke wereld'

Verbluffend, caleidoscopisch drama van de Canadese regisseur Jean-Marc Vallée (Big Little Lies, C.R.A.Z.Y.) over een hippe dj in hedendaags Montréal en slovende moeder in het Parijs van de jaren zestig, en de wonderlijke manier waarop hun levens verbonden zijn. Soms op het pathetische af, maar sterk gespeeld – met name door Vanessa Paradis als moeder van een jochie met Down – en briljant gemonteerd. Vallée springt heen en weer in de tijd en gebruikt muziek, ondermeer het jazznummer ‘Café de Flore’, als bindmiddel.

Lees onze uitgebreidere recensie van Café de Flore: 'De grootste kracht van Café de Flore is de sublieme, sublimerende montage.'

Begin jaren vijftig valt de jonge fotografe Therese (een voortreffelijke Rooney Mara) tot haar eigen verbazing voor de al wat oudere, getrouwde Carol (Cate Blanchett, een van de drijvende krachten achter deze film). Maar begin jaren vijftig is de moraal nog strikt en onverbiddelijk en is de liefde tussen twee vrouwen verboden. De liefde tussen Therese en Carol laat zich echter niet beteugelen, en wat volgt is een aangrijpend, opwindend en superieur melodrama. Trefzeker geregisseerd door Todd Haynes (Far from Heaven) en gebaseerd op het destijds geruchtmakende boek The Price of Salt (1952) van Patricia Highsmith.

Lees ook ons interview met scriptschrijver Phyllis Nagy: 'Het is een liefdesverhaal. Meer niet'

Na het met een Oscar bekroonde Ida (2013) levert regisseur Pawlikowski wederom een tragische Poolse geschiedenis in stijlvol zwartwit. Een liefdesverhaal nu, losjes gebaseerd op de relatie van zijn ouders en gesitueerd in de jaren vijftig. Muzikant Wiktor, leider van een folkloregroep, ontdekt de vrijgevochten zangeres Zula en valt als een blok voor haar. Zo begint een langdurige romance die zal worden getart door verhitte emoties, politieke verwikkelingen en het lot. Pawlikowski vertelt fragmentarisch, en daarmee ook wat afstandelijk, maar de oogstrelende beelden, authentieke muziek en sublieme hoofdrolspelers raken alsnog het hart.

Lees ook ons interview met regisseur Pawel Pawlikowski: 'Het echte leven is te ingewikkeld om na te vertellen in een film'

In de nabije toekomst wordt de eenzame, gescheiden schrijver Theodore (onkarakteristiek warm gespeeld door Joaquin Phoenix) verliefd op zijn nieuwe computer. Dat is best voorstelbaar, want het 'operating system' denkt als een mens en heeft de zwoele stem van Scarlett Johansson. Her is niet perfect; regisseur en scenarist Jonze weet geen echt bevredigend einde aan de film te breien. Maar de unieke toekomstwereld die hij creëert, de actuele thema's, de eigenzinnige humor, de dromerige beelden, de soundtrack van Arcade Fire - bij elkaar levert het een onvergetelijke filmervaring op.

Lees ons achtergrondverhaal over Her: 'Onvergetelijke toekomstwereld'

'Vrouwenregisseur' Almodóvar (Todo sobre mi madre) schetst in koele tinten een tragikomisch portret van vier eenzame mensen wier levenspaden elkaar kruisen. Ziekenbroeder Benigno wijdt zijn leven devoot aan balletstudente Alicia (Watling), die al jaren in coma ligt. Reisboekenschrijver Marco wordt verliefd op een stierenvechtster die eveneens in coma in hetzelfde ziekenhuis terecht komt. ‘Hable con ella’ (praat met haar) adviseert Benigno aan Marco. Het levert een ingetogen verhaal op. En het zijn niet de twee krachteloze mannen, maar in al hun stille passiviteit juist de twee vegeterende vrouwen die de meeste indruk maken.

Lees ook het achtergrondartikel over Pedro Almodóvar: ‘Alles wat niet autobiografisch is, is plagiaat.’

Marieme is een mooie maar schuchtere tienermeid die woont in een gure flatwijk in Parijs. Wanneer ze wordt opgenomen in een stoere vriendinnenclub gaat er een wereld voor haar open. Scenarist/regisseur Sciamma (Tomboy, Portrait de la jeune fille en feu) plukte haar actrices van de straat en filmde ze in hun natuurlijke omgeving, zonder oordeel of overdreven somberheid. Girlhood is stilistisch sterk, vol naturel acteerwerk, poëtische beelden en opzwepende synthmuziek, en vooral goed wanneer er amper iets gebeurt - als de meiden minutenlang meezingen met een nummer van Rihanna bijvoorbeeld.

Lees het ook ons IFFR-artikel over Girlhood: 'Sfeervol portret, vol naturel acteerwerk, poëtische beelden en opzwepende synthesizermuziek.'

Trefzeker regiedebuut van de Spaans-Mexicaanse camera-assistent van grote jongens als Ken Loach (Carla's Song), Oliver Stone (Any Given Sunday) en Alejandro González Iñárritu (21 Grams). Over vier tieners die per vrachttrein vanuit de sloppenwijken van Guatemala-City naar de Verenigde Staten trekken. La jaula de oro ('de gouden kooi') is een ongekunstelde roadmovie, moderne western en ingedikte allegorie over menselijke verhoudingen en de fundamentele vraag wat het leven waardevol maakt. Een even betoverend als verpletterend anti-sprookje.

Lees ook ons interview met Diego Quemada-Díez: 'Ik heb hier een film over gemaakt omdat ik geloof dat dingen kunnen veranderen.'

In zijn vorige vijf films creëerde Dolan een volstrekt eigenzinnige niche van hyperpersoonlijk melodrama, gemodelleerd naar een even persoonlijk gevoel voor schoonheid. In Mommy, gemaakt op zijn 25ste, vallen vorm en inhoud voor het eerst helemaal samen. Hoofdpersoon Steve (schitterend gespeeld door Pilon) is een jongen met orkaankracht tien, die alles en iedereen optilt maar ook weer mee naar beneden sleurt. Net als Steve drijft deze weergaloze film op een kolkende onderstroom van tegenstrijdige en verwarrende emoties. Overladen met prijzen, waaronder de juryprijs in Cannes.

Lees de uitgebreide recensie van Mommy: 'Xavier Dolan groeide als mens en als maker en levert een weergaloze nieuwe film af.'

Gouden Palm-winnaar over een handvol verstotenen die samenleven in een klein huisje. Liefde is er genoeg, maar geld niet. En dat is waarom ze zich regelmatig schuldig maken aan winkeldiefstal. Kore-eda, de Japanse grootmeester van het familiedrama, stelt zich in Shoplifters de vraag wat belangrijker is in een gezin: de bloedband, of de tijd die je samen doorbrengt. De begripvolle en warme manier waarop Kore-eda de interactie binnen dit samengestelde gezin weergeeft, maakt duidelijk dat hij veel sympathie voor ze voelt. Toch romantiseert hij hun lot nooit.

Lees ook het interview met regisseur Hirokazu Kore-eda: 'Shoplifters is een boze film.'

De negentienjarige crimineel Eric - angstaanjagend goed gespeeld door Jack O'Connell - is 'starred up', wat betekent dat hij ondanks zijn jonge leeftijd naar een gevangenis voor volwassenen wordt gestuurd. Daar zal hij voor het eerst in lange tijd zijn vader terugzien. Regisseur Mackenzie maakt het de kijker in deze film niet makkelijk. Hij verlaat de gevangenis geen moment, en sluit ons als het ware op met Eric. Een film lang lopen we mee in de schoenen van die kansarme klootzak. Eric vraagt niet om onze sympathie, maar aan het eind van de film heeft hij die wel.

Lees ook ons interview met regisseur David Mackenzie: 'Je moet de hele tijd het idee hebben dat die mensen kunnen ontploffen.'

Met prijzen overladen sociaal drama over armoede en onverantwoord ouderschap. Maar door de energieke en levensechte hoofdrollen van de zesjarige Brooklynn Prince en de 23-jarige Bria Vinaite nooit zwaar of prekerig. Op locatie in een budgetmotel geschoten door regisseur Sean Baker, die een paar jaar geleden al was opgevallen met zijn volledig op iPhone 5S-geschoten transgenderdrama Tangerine. Acteur Willem Dafoe kreeg voor zijn (bij)rol als no-nonsense motelmanager Bobby terecht een Golden Globe- en Oscar-nominatie.

Lees ook het interview met acteur Willem Dafoe: 'Voor ongelukjes moet je openstaan'

Wanneer de twintig jaar oudere vriend van transvrouw Marina plotseling overlijdt, krijgt zij van zijn familie en de autoriteiten een hoop tegenwind te verduren. In deze strijdbare, fantasievolle film wordt die tegenwind zelfs letterlijk verbeeld. Marina is namelijk niet zomaar een vrouw, maar een fantastische vrouw. De Chileense auteur Lelio, van festivalhit Gloria, confronteert de kijker op intelligente wijze met projecties over transgenders in deze ode aan Marina, ijzersterk gespeeld door debutante Daniela Vega. Marina is uniek en onttrekt zich aan elk label.

Lees ook ons interview met regisseur Sebastián Lelio: 'Geen slachtoffer, maar een bron van pure schittering'

'Wer bin ich? Was bin ich?' Die vragen stelt de talentvolle kunstenaar Kurt (Tom Schilling) zich in dit epische Duitse drama, dat zich afspeelt in de periode 1937-1977. We volgen Kurt van Dresden, via Düsseldorf naar Berlijn en zien hoe zowel de nazi's als de communisten de kunstenaar voor hun karretje proberen te spannen. Soepel en indringend verteld door regisseur Henckel von Donnersmarck (Das Leben der Anderen), die ook het scenario schreef en zich voor Kurt losjes baseerde op het leven van de gerenommeerde kunstschilder Gerhard Richter.

Lees ook ons interview met regisseur Florian Henckel von Donnersmarck: 'Grote kunst is alleen mogelijk in volledige vrijheid'

Een onverschrokken tienermeid (Jennifer Lawrence) onderneemt in het onherbergzame Ozark-berggebied in de staat Missouri een odyssee om haar criminele vader op te sporen. Ze moet wel, anders wordt ze met haar broertje en zusje uit hun huis gegooid. Onderweg ontmoet ze nogal wat extreme types. De film maakt een zeldzaam authentieke indruk, vooral dankzij Lawrence (The Hunger Games, Silver Linings Playbook) die de sterren van de hemel speelt. De onafhankelijk geproduceerde naturalistische noir-western werd overladen met prijzen, waaronder de hoofdprijs op het Sundance festival.

Lees ook ons interview met regisseur Debra Granik: 'Personages zijn nooit zwart-wit, altijd zwart én wit'