Tien tips voor Leiden International Film Festival 2023

Schrijver Adam (een magistrale Andrew Scott) bezoekt op een dag zijn ouders in het huis waar hij opgroeide, ook al kwamen ze bij een auto-ongeluk om het leven toen hij twaalf jaar oud was. Hij vertelt ze over alles wat hij heeft meegemaakt in de jaren die ze gemist hebben. In dezelfde periode ontmoet hij in zijn vrijwel verlaten Londense flatgebouw een man (Paul Mescal) die net zo eenzaam is als hijzelf. Magisch-realistisch (liefdes)drama van Andrew Haigh (Weekend, 45 Years) dat van de ene hartverscheurend mooie scène naar de andere zweeft, zonder dat je als kijker precies begrijpt hoe de twee werelden zich tot elkaar verhouden. Gebaseerd op de roman Strangers (1987) van Taichi Yamada.

(Jelle Schot)

Wonderlijke tragikomedie uit Argentinië over de diepgelovige – en uiterst competitieve – kapelbewaarder Rita (Mónica Villa), die zich niet gewaardeerd voelt door de andere vrouwen die allerlei klusjes in de kerk verrichten. Maar dan ontdekt ze een verloren gewaand heiligdom en ziet ze haar kans schoon om haar plek als ‘de heilige Rita’ op te eisen. Wat volgt is verrassend, absurdistisch én ontroerend, met als hoogtepunt een gesprek tussen Rita en een pratende lamp. Ook zeer memorabel: de fantastische opening credits, die pas na een half uur in beeld verschijnen. Indrukwekkend regiedebuut van Tomás Gómez Bustillo, van wie we ongetwijfeld nog veel meer gaan horen.

(Jelle Schot)

Als Afghaanse vluchteling voelt Donya zich maar eenzaam in het Amerikaanse Fremont, een stadje in Californië. Ze is op zoek naar geluk en probeert via haar baan in een gelukskoekjes-fabriek een oproep voor liefde de wereld in te sturen. De vele close-ups en statische shots zorgen voor een ingetogen en subtiel verteld karakterdrama dat doet denken aan het Italiaanse neorealisme van de jaren veertig. Meditatieve slow-burn van de Iraanse-Britse regisseur Babak Jalali (winnaar Tiger Award in Rotterdam in 2016 voor Radio Dreams), die af en toe zelfs trakteert op de nodige humor. Gepast is de casting van Anaita Well Zada als Donya, die zelf vluchtte uit Afghanistan in 2021. Niet haar laatste optreden, durven we te stellen, alleen al omdat ze moeiteloos overeind blijft tegenover Jeremy Allen White (chefkok Carmy in The Bear), die een aandoenlijk ongemakkelijke automonteur speelt.

(Mick Welten)

Wanneer Riley (Courtney Eaton) wordt ontslagen uit een psychiatrische instelling na de behandeling van haar eetstoornis, ontmoet ze Ethan (Thomas Mann). Met hem bouwt ze een gecompliceerde band op, terwijl ze haar best doet niet terug te vallen in oude patronen. Een realistische, sterk geacteerde karakterstudie voor de Instagram-generatie waarin de standaard Hollywood-formule wordt vermeden. Geslaagd regiedebuut van Pitch Perfect-ster Brittany Snow, met een fantastische hoofdrol van de Australische Eaton, die moeiteloos schakelt tussen uiteenlopende emoties.

(Mick Welten)

Verrukkelijke foodporno van de Vietnamees-Franse regisseur Trần Anh Hùng (The Scent of Green Papaya, Norwegian Wood), gesitueerd in een prachtig chateau in het Frankrijk van eind negentiende eeuw. Alleen al de openingsscène is onvergetelijk: veertig minuten lang kijken we naar hoe chef Eugénie (Juliette Binoche) een meergangenmenu bereidt voor de kasteelheer (Benoît Magimel), die al jaren smoorverliefd op haar is. Dat liefde door de maag gaat weten we natuurlijk allemaal, maar het werd zelden zo subliem in beeld gebracht. Bekroond met de prijs voor beste regie in Cannes.

(Jelle Schot)

Net als Le pot-au-feu is Wim Wenders' Perfect Days een bedrieglijk eenvoudige film waarin heel weinig gepraat wordt. Alleen kijken we hier niet naar ellenlange kookscènes, maar naar een zwijgzame Japanse man die in Tokyo openbare toiletten schoonmaakt. Zijn bestaan is monotoon, hij heeft geen vrienden en is vrijwel onzichtbaar voor de mensen om hem heen. Maar ongelukkig lijkt hij niet te zien, vooral omdat hij schoonheid weet te vinden in de kleinste dingen. Teder en ontroerend, met afstand Wenders' beste film in jaren. Prachtrol ook van Kôji Yakusho, die in Cannes bekroond werd met de prijs voor beste acteur.

(Jelle Schot)

London, eind negentiende eeuw. Bella Baxter (een weergaloze Emma Stone) is de geadopteerde dochter van een soort Frankenstein-achtige dokter (Willem Dafoe), en lijkt aanvankelijk niet helemaal goed bij haar hoofd. Totdat duidelijk wordt dat Bella’s brein ver achterloopt bij haar lichaam, en dat ze dat in sneltreinvaart aan het inhalen is. Met name seks – en alle taboes daaromtrent – heeft Bella’s bijzondere aandacht. Unieke verfilming van Alasdair Gray’s gelijknamige roman uit 1992 door de Griekse grootmeester van de absurdistische cinema, Yorgos Lanthimos (Dogtooth, The Killing of a Sacred Deer, The Favourite). Hilarisch, intellectueel intrigerend en visueel overweldigend.

(Gerhard Busch)

Vernuftige sf-komedie van regisseur Junta Yamaguchi, die in 2020 ook al de sf-komedie Beyond the Infinite Two Minutes maakte, waarin een tv in een café ineens beelden gaat uitzenden van twee minuten uit de toekomst. Yamaguchi heeft iets met die twee minuten, want in River komen staf en bezoekers van een afgelegen herberg vast te zitten in een ‘time loop’ van, inderdaad, precies twee minuten. Denk Groundhog Day, maar dan weet iedereen wat er gebeurt en proberen ze er ook samen uit te komen. Wat aanvankelijk vooral komische situaties oplevert. Later wordt de toon serieuzer en weet de film ook te ontroeren.

(Gerhard Busch)

Vanaf de eerste seconde dat Canadese backpackers Hanna (Julia Garner) en Liv (Jessica Henwick) het hotel uit de titel betreden, gelegen in een Australisch gehucht dat bevolkt wordt door ruige mijnwerkers en alcoholisten, is de dreiging voelbaar. Al wil de uitbundige Liv niets van de zorgen van haar introverte vriendin weten: die luidruchtige mannen in de bar zijn gewoon eenzaam. Regisseur Kitty Green, die in 2019 furore maakte met het intelligente drama The Assistant (eveneens met Garner in de hoofdrol), filmt de belevenissen van Hanna en Liv op magistrale wijze, als een thriller die toewerkt naar een enorme geweldsexplosie. Maar uiteindelijk is The Royal Hotel, net als The Assistant, vooral een spannende deconstructie van machtsverhoudingen en seksisme.

(Jelle Schot)

Lillian raakt tijdens een schoolreis naar Washington, D.C. afgezonderd van haar medestudenten. Ze heeft geen enkele intentie om de groep terug te vinden en besluit een reis langs de oostkust af te leggen, waar ze vele excentrieke personages tegenkomt. Het absurdisme klotst tegen de plinten in deze droomachtige roadmovie. Zelfbewust en humoristisch, maar ook rauw en cynisch. Schitterende hoofdrol van de getalenteerde Talia Ryder (Never Rarely Sometimes Always), die ook het openingsnummer inzong. Eerste speelfilm van regisseur Sean Price Williams, die vooral bekend is als cameraman van Good Time van de gebroeders Safdie.

(Mick Welten)