Gladiator II: meer spektakel en een slapper verhaal

Toch jammer dat Gladiator 2: Christ Killer, het beruchte scenario van muzikant Nick Cave, nooit is verfilmd. Nadat sandalenepos Gladiator in 2001 vijf Oscars won (van de twaalf nominaties), werd Cave door hoofdrolspeler Russell Crowe gevraagd een vervolgscript te schrijven. Op Cave’s constatering dat Crowe’s personage Maximus aan het einde van de eerste film sneuvelt, zou de acteur laconiek hebben gereageerd: ‘Ja, verzin daar maar iets op.’

Met die vrijbrief bedacht Cave een uitzinnig verhaal, waarin Maximus ontwaakt in de onderwereld, door de goden wordt teruggestuurd naar de aarde om Christus te doden, en ten slotte als onsterfelijke strijder blijft leven tot in het heden. Gladiator-regisseur Ridley Scott vond het script (dat hier te lezen is) naar eigen zeggen lang niet slecht, maar in commercieel opzicht onverfilmbaar.

Jarenlang bleef het daarna stil rond Gladiator, maar nu is er dan alsnog een vervolg. Wederom met kenmerkende bombast geregisseerd door Scott (86 inmiddels), en geschreven door Napoleon-scenarist David Scarpa. Het verhaal is uiteraard conventioneler dan dat van Cave – om niet te zeggen: een vrij schaamteloze herhalingsoefening. Weer wordt een nobele, opvallend goed getrainde held (nu gespeeld door Paul Mescal) tot slaaf gemaakt en gedwongen te gaan vechten in de Romeinse arena’s, terwijl hij intussen zint op wraak op de officier (Pedro Pascal) die zijn geliefde doodde.

‘Are you not entertained?!’ Ondanks de voorspelbaarheid kan die fameuze vraag uit de eerste film best positief worden beantwoord. De antieke setting komt ook nu weer fraai tot leven, en de actie – grootser en bloediger dan eerder – is zonder meer enerverend (al oogt de CGI hier en daar wat cru). Eén extravagant hoogtepunt stond ook al in het script van Cave: een nagespeelde zeeslag in een ondergelopen Colosseum. Puur fantasie zou je zeggen, maar volgens Wikipedia wel degelijk historisch verantwoord – min de Jaws-achtige haaien allicht.

Op dramatisch vlak overtuigt de film helaas minder. In de loop van het verhaal wordt duidelijk wat dit deel aan het vorige verbindt (wie nieuwsgierig is: in de trailer wordt alles al verklapt), maar deze verhaallijn komt matig uit de verf. Zwakste schakel is de titelheld zelf, die een onderontwikkeld archetype blijft, met soms onduidelijke motieven. Het intense spel van Mescal (die eerder zoveel indruk maakte in Aftersun en All of Us Strangers) kan daar weinig aan veranderen.

Jammer, want het Shakespeareaanse gekonkel aan het Romeinse hof, losjes geënt op historische feiten, levert een aantal mooie scènes op. Zeker wanneer Denzel Washington ten tonele verschijnt, onweerstaanbaar charismatisch als sluwe zakenman die de macht wil grijpen. Op die momenten krijg je bijna zin in een derde Gladiator-film.

Ridley Scott zegt daar intussen al aan te werken. Mocht hij nog een frisse invalshoek zoeken, dan weet hij bij wie hij kan aankloppen.