I Am Alfred Hitchcock (2021), 78/52 (2017), Hitchcock/Truffaut (2015); het is zomaar een greep uit de vele films en documentaires die de laatste decennia zijn gemaakt over Sir Alfred Hitchcock (1899-1980), de wereldberoemde Britse filmmaker achter klassiekers als Vertigo (1958), Psycho (1960) en North by Northwest (1959).
Het is terechte aandacht voor iemand die algemeen wordt beschouwd als een van de beste regisseurs aller tijden, wiens roemruchte carrière en tot de verbeelding sprekende leven als bon vivant dankbare onderwerpen zijn voor geïnteresseerde documentairemakers. Maar met elke nieuwe film over de beste man, wordt het ook lastiger nieuwe invalshoeken te verzinnen.
Laat het maar aan schrijver, documentairemaker en filmhistoricus Mark Cousins over om toch een poging te doen. De Noord-Ierse maker regisseerde meerdere films over verschillende regisseurs en de geschiedenis van cinema, met als bekendste voorbeeld The Story of Film: An Odyssey (2011), een documentairereeks waarin hij de kijker in vijftien afleveringen door zo’n beetje de hele filmgeschiedenis loodst.
Voor zijn film My Name is Alfred Hitchcock, die wordt uitgezonden door de VPRO op NPO 2 Extra, maakte Cousins een interessante keuze: hij laat the master of suspense zélf vertellen over zijn carrière. In een voice-over horen we Hitchcock praten over waarom hij bepaalde vormkeuzes maakte, over wat zijn films persoonlijk voor hem betekende of over zijn drang om altijd onvoorspelbare en tegendraadse scènes te creëren.
Als kijker heb je al snel door dat het niet echt Hitchcock zelf is die spreekt, maar een stemacteur die hem imiteert. Toch laat je je gemakkelijk meevoeren in die leugen, zoals kijkers zich ook maar al te graag laten foppen door de misleidende filmtrucs die Hitchcock in zijn eigen werk gebruikte.
Veel van die vernuftige foefjes en filmische handigheidjes komen uitgebreid aan bod, waarbij opvalt dat niet alleen Hitchcocks meest bekende films, maar ook diens allereerste en veel minder bekende werken geanalyseerd worden, zoals The Ring (1927) en The Farmer’s Wife (1928). Cousins weet zo een mooi compleet portret van de maker te creëren – opgedeeld in zes thematische hoofdstukken – dat inzicht geeft in hoe Hitchcock dacht. En dat bovendien nog maar eens benadrukt hoe gedreven de veelfilmer al vanaf het begin van zijn carrière was in het spelen met verwachtingen, en het creëren van iets unieks.