In zijn roman De heilige Rita beschrijft Tommy Wieringa hoe hoofdpersoon Paul als puber op een avond de tv aanzet en stuit op de Franse softseksklassieker Emmanuelle, gewoon op Nederland 2. Terwijl hij de escapades van Sylvia Kristel en haar minnaars ademloos opneemt, komt zijn vader naast hem zitten. Geen van beiden durven ze iets te zeggen, tot de ‘vloed aan geile lijven, aan benen, billen, schaamheuvels en borsten’ Pauls vader al te bont wordt en hij zonder commentaar het toestel uitzet. Maar de jongen heeft genoeg gezien: ‘Zoals bij Pauls grootmoeder het testbeeld in het scherm was gebrand omdat ze het ding nooit uitzette, zo werd bij hem Emmanuelle op zijn netvlies gebrand.’
Allicht een herkenbare ervaring voor veel generatiegenoten van Wieringa, die opgroeiden voordat porno zo toegankelijk werd als kraanwater. De eerste Emmanuelle-film (naar een roman van Emmanuelle Arsan) verscheen in 1974 en trok wereldwijd een miljoenenpubliek. Sindsdien is het naïef-nieuwsgierige titelpersonage uitgegroeid tot een erotisch archetype, dat steeds in nieuwe gedaanten blijft opduiken. Na die eerste film verschenen zes officiële vervolgen en talloze spin-offs, parodieën en series, waaronder de Amerikaanse tv-reeks Emmanuelle in Space, waarin ze buitenaardse wezens seksles geeft.
In de bioscoop verschijnt op 26 september een nieuwe verfilming van het oorspronkelijke boek. Niet van een louche B-filmer, maar van de gevierde Franse regisseur Audrey Diwan, bekend van de Gouden Leeuw-winnaar L’événement. En met een topactrice in de titelrol: Noémie Merlant uit Portrait de la jeune fille en feu. In interviews licht Diwan toe dat haar film beslist geen kille porno is, maar juist intiem, poëtisch en suggestief.
Wie na het zien van Diwans interpretatie ook nieuwsgierig is naar het origineel uit 1974: de gerestaureerde 4K-versie van Emmanuelle is vanaf 3 oktober in de Nederlandse bioscopen te zien.