Filmjournalist Gerhard Busch keek naar de lijst met 'de beste films van 2024' en wijst op vijf extra films, die enigszins ondersneeuwden in het enorme aanbod.

Heretic (#41)

Fijne guilty pleasure, waar niemand zich schuldig over zou moeten voelen, want deze horrorfilm is niet alleen spannend, maar ook intelligent. Vooral in het begin, wanneer de Mormoonse zusters Barnes en Paxton in een groot afgelegen huis proberen de ziel van de bewoner proberen te winnen. Dat levert een heleboel discussies op, die bijna nog spannender zijn dan het ouderwets bloederige einde van de film. De meesterzet van regisseurs Scott Beck & Bryan Woods (de scenarioschrijvers van A Quiet Place) was hun verrassende keuze voor acteur Hugh Grant als de schurk. Grant gebruikt zijn wat onhandige charme om de meisjes gerust te stellen, terwijl de kijker natuurlijk al lang weet dat dit alleen maar slecht kan aflopen.

Heretic draait momenteel in de bioscoop

How to Have Sex (#54)

Je voelt bij films meteen wanneer ze persoonlijk en oprecht zijn. Zo ook bij deze, de debuutfilm van de Britse Molly Manning Walker over de goedlachse Tara, die met haar twee ‘besties’ naar een Grieks vakantiedorp gaat om haar maagdelijkheid te verliezen. Dat lachen zal haar nog vergaan, maar hoe precies is nooit voorspelbaar of ongeloofwaardig. En zoals in de meeste persoonlijke drama’s zijn er geen duidelijke helden of schurken aan te wijzen. Hoofdrolspeelster Mia McKenna-Bruce is fantastisch en de film won in Cannes de Un certain regard-competitie, dus ik zou de film zeker inhalen als je hem nog niet gezien hebt.

How to Have Sex is o.a. te streamen op MUBI (abonnement) en Pathé Thuis

Hit Man (#65)

Eigenlijk is dit zo’n film die je het beste in een bioscoop kan zien. Ik zag hem op het festival van Venetië, waar een zaal vol ‘zure’ filmjournalisten (wat overigens een zeldzaam achterhaald cliché is) volledig uit zijn dak ging bij deze af en toe heerlijk flauwe komedie van Indie-regisseur Richard Linklater (Boyhood, Before Midnight, Waking Life). Komedies worden immers altijd nog net iets beter wanneer je ze samen met (een heleboel) anderen ziet. Acteur Glen Powell overtuigt in Hit Man als de beetje fletse filosofieprofessor Gary Johnson, die bijbeunt bij de politie en zich voordoet als huurmoordenaar. Ik dacht even dat dit de grote doorbraak van Powell zou worden, maar die bleef vooralsnog uit. Al was ie dit jaar ook te zien in actiefilm Twisters en romcom Anyone But You.

Hit Man is te streamen op o.a. Prime Video, Apple TV en Pathé Thuis

The Beast (#100)

Ik begrijp wel waarom deze niet al te hoog is geëindigd. Hij duurt lang, er wordt nogal ingehouden geacteerd en het verhaal is ook behoorlijk complex. We volgen namelijk drie verschillende versies van Gabrielle en Louis (telkens gespeeld door Léa Seydoux en George MacKay), die elkaar tegenkomen in drie verschillende tijdsgewrichten. En altijd draaien hun personages angstig en afwachtend om elkaar heen. Bang voor de liefde en het beest dat onzekerheid is. The Beast is inderdaad traag, maar ook een trefzeker filosofisch drama van de Franse regisseur Bertrand Bonello, die heel intelligente dingen zegt over de toekomst van AI. En Seydoux is natuurlijk altijd goed.

The Beast is te streamen op Pathé Thuis

Santosh (#169)

Zo’n beetje het tegenovergestelde van de gemiddelde Bollywoodfilm, dit sterke, realistische politiedrama uit India. In het fictiedebuut van de Brits-Indiase documentairemaker Sandhya Suri volgen we titelheldin Santosh, die volgens goed Indiaas gebruik de baan bij de politie van haar man mag overnemen wanneer die tijdens zijn werk gedood wordt. Noodgedwongen (ze verliest anders haar huis) accepteert Santosh, die zo voor het eerst in haar leven te maken krijgt met macht (van haar uniform en van haar ambt) en er alles aan zal moeten doen om niet te verdrinken in het morele moeras dat de menselijke psyche is. Het fraaie camerawerk in de film is van Nederlander Lennert Hillege.

Santosh is te streamen op Pathé Thuis en Picl

De beste films volgens het publiek

elke vrijdag