Wat maakt de Terrifier-serie tot zo’n gigantisch succes?

Een creepy mime-clown in een kerstmanpak die bouwvakkers, seksende tieners en complete gezinnetjes aan gort zaagt en daarbij vrolijk, geluidloos, grimast. Dat is het uitgangspunt van Terrifier 3, de krankzinnig populaire Halloweenhit van dit jaar. De onafhankelijke Amerikaanse productie trok in het openingsweekend in de VS meer kijkers dan Hollywoodkolos Joker: Folie à Deux, die een week eerder uitkwam. De makers hebben met Art the Clown het meest verontrustende horror-icoon sinds Freddy Krueger (A Nightmare on Elm Street) en Jason Voorhees (Friday the 13th) uit de hellekrochten getrokken.

Geestelijk vader van de verknipte killerclown is de New Yorkse scenarist, regisseur en make up- en special effects-maker Damien Leone. Leone’s low budget speelfilmdebuut Terrifier (2016) kreeg op horrorfestivals een onverwacht enthousiaste ontvangst en cultstatus. Reden voor de geestdrift: zeer expliciete gewelddadige scènes (met o.a. een onthoofding en in tweeën gekliefd lichaam) en scènes die van creativiteit en zieke humor getuigden (Art die gekleed in de scalp en de tieten van een slachtoffer rondloopt), gecombineerd met vakkundige, handgemaakte special effects: de charme van houtje-touwtje wansmaak in tijden van klinische computereffecten.

Het hielp Leone aan een groep fans die hem voor Terrifier 2 (2022) via een crowdfundingactie aan vijf maal het gevraagde budget voor nog meer handgemaakte, bloederige special effects hielpen. Met behulp van een animatronicspop, protheses en make-up maakte Leone er een veelbesproken slaapkamerscène mee die viraal ging en hem genreprijzen opleverde voor beste make-upeffecten en ‘best kill.’ In de bewuste scène haalt Art bleekmiddel en zout uit de keuken om in de gapende wonden van zijn in stukken gehakte slachtoffer te strooien. Een vondst die illustratief is voor het gedurfde mengsel van sadisme en humor, in combinatie met een knullige jaren tachtig retro-sfeer (denk aan Evil Dead 2), B-acteurs die kwaliteit leveren en fijne oneliners. Daarnaast kreeg Art in het tweede en derde deel een tegenhanger in ‘final girl’ Sienna, een meisje met een vlammend zwaard en superkrachten.

Hoewel Leone in Terrifier 3 werkelijk alle genre-clichés de revue laat passeren, geeft hij er steevast een originele draai aan. Daarbij valt ook de geluidsband op: geen lompe harde geluiden bij jumpscares maar Christmas Carols; dat laat alle ruimte voor screamqueens (en -kings), plus het ‘schoen-in-pompoen’ geluidseffect als de bijl een bloederig latex lijf klieft. Kortom: knap gemaakte ‘ouderwetse’ exploitatie-splatter in een fris jasje.