Ontevreden bezoeker gijzelt toneelstuk in absurdistische komedie Yannick

Het overkomt ons allemaal weleens. Je bezoekt een voorstelling en merkt na de eerste scènes dat je er geen bal aan vindt. De meesten van ons zullen in zo’n situatie uit beleefdheid stilletjes het stuk uitzitten, of rustig de zaal verlaten. Zo niet Yannick. Yannick heeft lak aan ongeschreven gedragsregels. De jonge, eenzame parkeerwachter heeft speciaal vrij genomen en is helemaal naar Parijs gekomen voor de voorstelling. Maar halverwege het kluchtige toneelstuk staat hij gefrustreerd op uit zijn stoel, onderbreekt luidruchtig de voorstelling, en begint te oreren over hoe slecht de acteurs spelen en dat hij waar wil voor zijn geld.

Met dat originele uitgangspunt begint Yannick, de nieuwe komedie van Quentin Dupieux (Mandibules, Deerskin). Al dekt komedie niet volledig de lading van wat zich ontvouwt in de slechts 67 minuten durende film: kenners van Dupieux’ werk weten dat de Fransman vaak verrassend uit de hoek kan komen. Zonder al te veel weg te geven: nadat Yannick (Raphaël Quenard) is uitgeraasd, wordt hij weggestuurd uit de zaal. Om niet veel later terug te keren met een wapen.

Het zet een interessant schouwspel in gang dat vragen opwerpt over de verhoudingen tussen kunstenaars en hun publiek. Maar de film gaat ook over eenzaamheid en de menselijke behoefte aan erkenning. Het verhaal speelt zich af in real time en op één locatie, wat de film opvallend sober maakt in vergelijking met Dupieux’ andere werk, waarin bijvoorbeeld pratende ratten (Fumer fait tousser) of moordlustige autobanden (Rubber) te zien zijn. Toch bevat ook Yannick de nodige vervreemding en bizarre situaties die zo kenmerkend zijn voor het oeuvre van de veelfilmer.

Yannick stond er in zes dagen op, werd in het geheim gemaakt en pas twee weken voor de bioscooprelease aangekondigd. Dupieux wilde de promotie van zijn andere nieuwe film Daaaaaalí!, die een maand later in première zou gaan, niet in de weg zitten. En bovendien week hij graag eens af van de gangbare productieprocedures. Tegenover Le Monde zei hij: ‘Ik heb een eigen ritme gevonden in een branche die naar mijn smaak een beetje traag is. Ik begrijp dat filmmaken veel tijd kost, maar ik word dingen snel zat. Tijdens de schrijfperiode verlang ik al enorm naar het werken met acteurs. En als opnames erop zitten, sluit ik mezelf het liefst zo snel mogelijk op in de montageruimte.’

Yannick moest een verrassingsfilm worden, een onverwacht cadeautje van Dupieux. En dat werd gewaardeerd in Frankrijk: Yannick is er zijn bestbezochte bioscoopfilm.