Netflix-tips: De belofte van Pisa en Hope Gap

Vlaamse regisseur/scenarist Willem Wallyn debuteerde in 1999 veelbelovend met de eigenzinnige thriller Film 1 (ook bekend als Piranha Blues), om pas na twintig jaar met deze opvolger te komen. All of Us is iets heel anders: een tragikomedie over een praatgroep voor terminale kankerpatiënten. We volgen het wel en wee van de vier groepsleden én de therapeut, en dat is bij elkaar nogal veel: de drama’s stapelen zich op en het geheel houdt iets vluchtigs. De film wordt gered door een sterke ensemblecast en een goede dosering van lichte en zware momenten.

Verfilming van Mano Bouzamours succesroman over de vijftienjarige Samir uit Amsterdam-Noord (was: Diamantbuurt), die in het kakkineuze Zuid met zijn trompet (was: piano) op een muzieklyceum wordt toegelaten. Een coming-of-age-drama dat met veel clipachtige sfeershots en muziek de kijker met dezelfde charme inpalmt als Sam zijn Annelies. Maar omdat er te veel wordt aangekaart schiet de psychologische diepgang in de verschillende zijlijntjes tekort. Anne Frank is er wat met de haren bijgesleept en het kwartetje (was: triootje) is wel heel politiek correct. Winnaar van twee Gouden Kalveren, voor beste muziek en beste acteur (Shahine El-Hamus).

Politieke thriller over macht en corruptie in het postcommunistische Roemenië, gebaseerd op het leven van de negentwintigjarige Cristian Panait: een openbaar aanklager die in 2002 overleed onder verdachte omstandigheden. In De ce eu? heet hij Cristian Panduru en krijgt hij onverwachts een grote zaak toegewezen. Als de idealistische Panduru steeds meer twijfelt aan het gepresenteerde bewijs, wordt hij keihard geconfronteerd met de schimmige praktijken binnen het Roemeense rechtssysteem. Een intrigerend en tragisch verhaal over een maatschappij in transitie, met een nogal taaie eerste helft en een iets te hoog televisiefilm-gehalte.

Edward (Bill Nighy) is al meer dan 29 jaar getrouwd met Grace (Annette Benning) als hij opbiecht dat hij verliefd is op een ander. Een bittere scheiding volgt, waarbij zij weigert te accepteren dat het voorbij is en hij zich eindelijk bevrijd voelt van haar dominantie. Tussen hen in staat zoon Jamie (Josh O'Connor), die met lede ogen aanziet hoe zijn moeder in een depressie belandt. Intelligent relatiedrama van de Brit William Nicholson, die eerder meeschreef aan de scripts van Gladiator en Les Misérables. De dialogen hadden wat minder pompeus gemogen, maar het is fijn dat Nicholson uitgebreid de tijd neemt, onder meer voor langgerekte shots van de Engelse kust. Van de acteurs verdient vooral de Amerikaanse Benning de complimenten, al was de Britse pers niet te spreken over haar accent.

‘Deze film is gewoon linkse propaganda!’ klaagt een man in de slotscène van Vice. Een metagrapje met een kern van waarheid: dit filmportret van Dick Cheney, vicepresident onder George W. Bush, is inderdaad verre van neutraal. Zoals hij eerder deed in The Big Short, over de kredietcrisis van 2008, presenteert regisseur/scenarist McKay zijn persoonlijke visie op de recente geschiedenis als een satirische wervelstorm – niet subtiel, wel uitdagend, verontrustend en hoogst amusant. Met heerlijk spel van Amy Adams (mevrouw Cheney), Sam Rockwell (Bush), Steve Carell (Rumsfeld) en vooral Christian Bale, haast onherkenbaar in de hoofdrol.