Meesterlijke dramaserie over de hectische keuken van een broodjeszaak

Een van de beste series van 2022 verscheen eerder dit jaar zonder al te veel fanfare op de Amerikaanse streamingdienst Hulu. Er ging geen grote marketingcampagne aan vooraf, de cast was niet te zien in de ochtendshows. Eind juni was hij er gewoon: The Bear, een komisch drama over een jonge, talentvolle chefkok (Jeremy Allen White) die de klassieke broodjeszaak van zijn overleden broer in Chicago overneemt en er – tegen de zin van een aantal vastgeroeste medewerkers in – iets beters van wil maken. Het werd in de VS dé verrassingshit van de zomer.

Dat begon met enthousiaste tweets, rap gevolgd door een stroom aan uiterst positieve recensies. Een paar weken later waren er alsnog lange interviews met de hoofdrolspelers in glossy tijdschriften en optredens bij de ochtendshows. Echte chefkoks riepen hoe accuraat de hectiek in zo’n keuken was weergegeven (en dat het kijken van de serie zoveel stress bij ze opriep dat ze hem af en toe op pauze moesten zetten). Journalisten schreven analyses over hoe The Bear de ongezonde werkomstandigheden in een professionele keuken aan de kaak stelt, wat door anderen weer werd doorgetrokken naar kritiek op het doorgedraaide Amerikaanse arbeidsethos in het algemeen en de masculiene werkomgeving in het bijzonder.

In Chicago nam de populariteit van de lokale Italiaanse beef sandwich, de specialiteit van het restaurant uit de serie, The Original Beef of Chicagoland, ongekend toe. En hoofdrolspeler Jeremy Allen White werd in één klap een van de meest begeerde tv-sterren van het moment. Zelfs The New Yorker wijdde een cartoon aan de aantrekkingskracht die zijn verschijning in The Bear op veel kijkers heeft.

Dat laatste is iets waar White zelf oprecht verbaasd over is (en waar zijn collega-acteurs uit de serie hem graag mee plagen). Want, zo benadrukt hij in ieder interview, zijn personage Carmy is seksloos. Er komt zelfs helemaal geen seks voor in The Bear. (Als er al seksuele spanning in de serie voorkomt, is dat volgens White tussen chef-patissier Marcus (Lionel Boyce) en zijn zelfgemaakte, dagenlang geperfectioneerde donuts.)

Toch heeft Carmy, met zijn hagelwitte T-shirt en blauwe schort, gespierde armen vol tatoeages, een niet te bedwingen haardos en razendsnelle, feilloze snijtechniek zoveel losgemaakt, dat restaurantkoks overal in Amerika deze zomer plots merkten dat mensen met hun beroep een heel andere reactie kregen op de datingapps. Iets dat White dan weer wel begrijpt. ‘Koks zijn ook heel aantrekkelijk. Ze zorgen immers voor je,’ zei hij tegen NPR.

Om chefkok Carmy zo overtuigend mogelijk neer te zetten - iemand die in hoog tempo groenten kan snijden en tegelijkertijd een gesprek kan voeren - trainde White in verschillende professionele, hoog aangeschreven keukens. Samen met Ayo Edebiri (die Sydney, de nieuwe sous chef van het restaurant speelt) volgde hij een twee weken durende, versnelde cursus aan een gerenommeerde culinaire opleiding in Californië, waar hij op de laatste dag urenlang omeletten bakte – een ogenschijnlijk simpel gerecht waar stiekem erg veel finesse voor nodig is.

Ook de kleine keuken waarin het overgrote deel van The Bear zich afspeelt, werd voor de serie zo realistisch mogelijk in beeld gebracht. De pilotaflevering werd opgenomen in een echt restaurant in Chicago, vergelijkbaar in stijl en grootte met The Original Beef of Chicagoland. Maar voor de rest van de serie werd de keuken op een set nagemaakt, inclusief werkende fornuizen. Waar bij een andere televisieproductie keukenbladen en wanden op wieltjes zouden worden gemaakt, die makkelijk opzij te schuiven zijn, werd de keuken van The Bear aan de vloer vastgemaakt, zodat de camera zich samen met de acteurs een weg moet banen door die nauwe gangetjes, met overal brandende gaspitten. Wat op momenten een vreselijk claustrofobisch gevoel geeft.

Niet alleen de keuken oogt authentiek – net als de gerechten overigens, die er heerlijk uitzien - ook de mensen die er werken voelen vanaf de eerste aflevering echt. Dit omdat de serie ze introduceert zonder ze volledig in te willen kleuren, zoals het in het echte leven ook is wanneer je iemand voor het eerst ontmoet. Beetje bij beetje leren we ze kennen, en ontdekken we in het voorbijgaan bijvoorbeeld dat een van de koks ooit een professionele honkballer was en een ander jaren terug uit Somalië is gevlucht.

Dat Carmy enorm worstelt met het verlies van zijn broer Michael – net als iedereen bij de Beef eigenlijk - is wel meteen duidelijk. Maar hoe zijn relatie met Michael was voor diens dood, en wat zijn overlijden precies met hem doet, leren we pas in een zeven minuten durend monoloog in de laatste aflevering. (Michael wordt in flashbacks gespeeld door Jon Bernthal (We Own This City), die dat in de paar minuten schermtijd die hij heeft zo overtuigend doet, dat je voelt hoe groot het gat is dat Michael heeft achtergelaten.)

De allerbeste aflevering van het eerste seizoen, is aflevering zeven (de een na laatste) waarin de Beef een positieve recensie in een lokale krant krijgt. Dit zorgt ervoor dat het restaurant opeens meer bestellingen binnenkrijgt dan het met de beste wil van de wereld aankan. De aflevering duurt twintig minuten en is in één lang, zenuwslopend shot opgenomen, waarin de camera door de smalle gangetjes zigzagt, langs drukke chefs met scherpe messen en hete pannen. Terwijl de bonnetjesmachine met een akelig dwingend, ritmisch gezoem de bestellingen blijft uitspugen, komen alle opgebouwde spanningen in de keuken van The Original Beef of Chicagoland tot een absoluut kookpunt.

Het zijn de meest stressvolle, spannende, enerverende en tegelijkertijd beste twintig minuten televisie van de afgelopen jaren. Het soort televisie waarvan je na het kijken nog even moet bijkomen.

The Bear is inmiddels, mede dankzij het enorme succes, al vernieuwd voor een tweede seizoen. Gelukkig maar.