Fellow Travelers is bovenal een meeslepend verhaal over een allesverzengende liefde

‘Je was mijn grote, allesverzengende liefde. Ik heb nergens spijt van,’ zegt Tim Laughlin (Jonathan Bailey) in de laatste aflevering van dramaserie Fellow Travelers tegen Hawkins ‘Hawk’ Fuller (Matt Bomer). Voor iedere andere serie zou het bovenstaande waarschijnlijk een spoiler zijn, maar in dit achtdelige drama is de liefde tussen de twee mannen al in de eerste aflevering overduidelijk, vanaf de seconde dat ze elkaar ontmoeten op een verkiezingsfeestje in Washington D.C. in 1952.

Hawk is een onweerstaanbaar charmante en invloedrijke medewerker van Binnenlandse Zaken. Hij is een held uit de Tweede Wereldoorlog, wat hem onaantastbaar maakt in de hoofdstad. Tim, daarentegen, is een naïeve nieuwkomer, die in bittere ernst een glas melk bestelt op een feestje. En die worstelt met de botsing tussen zijn diepgevoelde geloof en zijn seksuele geaardheid. Het zijn twee totaal verschillende wezens, die vanaf het moment dat hun ogen elkaar treffen aan de bar niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen leven.

Fellow Travelers, gebaseerd op de gelijknamige roman van Thomas Mallon en naar het kleine scherm gehaald door scenarist Ron Nyswaner (Philadelphia), volgt hun liefdesverhaal gedurende meerdere decennia. Beginnend in de jaren vijftig, het tijdperk van het mccarthyisme  waarin senator Joseph McCarthy jacht maakte op alles wat communistisch was in Washington D.C.. Minder bekend is dat onder zijn schrikbewind ook overheidswerknemers bij wie een andere dan heteroseksuele geaardheid werd vermoed, werden onderworpen aan vreselijk vernederende, mensonterende verhoren. Het dwingt Hawk en Tim diep in de kast en maakt een functionerende relatie tussen de twee onmogelijk.

Het slot van hun verhaal speelt in de jaren tachtig, wanneer ze elkaar na jaren weer opzoeken. Hawk is inmiddels getrouwd met Lucy (een minieme maar sterke rol van Allison Williams), de dochter van zijn oude baas, en Tim is stervende aan de gevolgen van aids. Dat de serie de gevaren van het mccarthyisme en de dodelijke epidemie min of meer naast elkaar zet, benadrukt hoe zwaar de generatie homoseksuele mannen van Hawk en Tim  heeft geleden.

Fellow Travelers is geen perfecte serie. Je zou kunnen zeggen dat er te veel tijd en ruimte aan de heksenjacht van de jaren vijftig wordt besteed - hoe belangrijk het ook is om dit stukje geschiedenis te vertellen - en dat de andere decennia daarna bijna worden afgeraffeld. Je kunt ook zeggen dat de aidscrisis recent indrukwekkender is neergezet in het Britse drama It’s A Sin. Maar daartegenover staan heel veel pluspunten. Zoals een aantal grensverleggende seksscènes die - ondanks dat ze enorm expliciet zijn - op geen enkel moment gratuit worden, en de uiterst geloofwaardige chemie tussen Bomer en Bailey. Fellow Travelers is bovenal een meeslepend verhaal over een allesverzengende liefde. En wie houdt er nou niet van een goed liefdesverhaal?