Remy van Heugten over Mascotte: 'Ik heb echt met jongeren van nu te doen'

‘Ik heb echt met jongeren van nu te doen,’ zegt regisseur Remy van Heugten (1976) begin januari op het kantoor van producent BIND in Amsterdam. ‘Je gaat naar school en zelfs daar word je nog gefilmd. Zijn er ruzies op het schoolplein, dan kan iedereen die terugkijken. En online word je de hele tijd door alles en iedereen beoordeeld. Hoe kom je er nou achter wat je zelf echt leuk vindt en hoe kun je nog ontspannen? Ik heb het idee dat jongeren niet meer veilig zijn.’

Over die onveiligheid gaat Van Heugtens nieuwe film Mascotte. Daarin volgen we de zeventienjarige Jerry en diens vijftienjarige zus Emine. Ze wonen bij hun gescheiden moeder en hun vader is al jaren uit beeld. Jerry schaamt zich voor zijn gehavende gebit, zit vol opgekropte woede over zijn weggelopen vader en doet mee aan illegale ‘bosgevechten’. Emine is een furry, zij voelt zich pas veilig in haar dierenpak.

Zonder meer een opmerkelijk gezin...
Van Heugten: ‘Een gezin op drift, dat bestaat uit allemaal scheve bouwstenen en gaandeweg begint te kantelen. Hoe heet dat spelletje met al die opgestapelde blokjes ook alweer? Zo’n bouwwerk waar je steeds een steentje uit moet halen.’

Jenga?
‘Dát ja. Dat is het gezin. Daarom zie je ook de verhalen van alle gezinsleden. Dat zijn allemaal Jengablokjes. Wij onderzoeken in Mascotte waarom dit gezin aan het omvallen is en waarom Jerry steeds verder radicaliseert.’

Jerry’s tanden...
‘Dat heb ik zelf meegemaakt! Toen ik wisselde kreeg ik maar de helft van m’n tanden terug. Soms mis je een tand of krijg je er eentje extra bij, maar bij mij ontbrak de helft. Onder en boven. En dat doet iets met je zelfvertrouwen. Helemaal bij Jerry, die leeft in een tijd met sociale media, waarin alles draait om uiterlijkheden.’

Hoe was dat voor jou?
‘Ik was een jaar of twaalf toen bleek dat ik niet wisselde. Omdat ik me schaamde ging ik me verstoppen voor de buitenwereld.’

Als ze dat constateren krijg je een kunstgebit, toch?
‘Niet meteen, want dat kan niet. De technieken zijn nu veel beter, maar ik heb lang moeten wachten tot er iemand met een goed plan kwam. In de tussentijd droeg ik een bitje met kunsttandjes. Pas op mijn 33ste kreeg ik dit gebit [hij laat een prachtige mond vol tanden zien, GB]. Toen werd het nog volledig vergoed, maar nu kost het evenveel als een dikke middenklasser. Vandaar dat Jerry’s moeder bij haar ex moet aankloppen voor het geld.’

Maar met een bitje ziet Jerry er al heel toonbaar uit.
​​​​​​​‘Zo’n prothese ziet er best goed uit, maar het vreet aan je zelfvertrouwen. Je voelt je incompleet en waant je altijd bekeken. Jerry voelt zich nog steeds lelijk, hoe vaak zijn moeder ook zegt dat hij mooi is.’

Jerry wordt gespeeld door Liam Jeans, waar was je naar op zoek voor deze rol?
‘Sowieso naar de beste acteur, maar het moest ook iemand zijn die geloofwaardig kan vechten. We hebben heel breed gezocht – op toneelscholen, maar ook op boks- en kickboksscholen – en uiteindelijk kwamen we bij hem terecht. Liam heeft op hoog niveau gebokst en kan de ander daarom op een waanzinnige manier observeren en reageren op wat hij doet. Iets wat acteurs ook moeten kunnen.’

Veranderde Jerry nadat je Liam had gecast?
‘Zeker, daar hebben we het script op aangepast. Jerry was aanvankelijk veel taliger, maar tijdens het repeteren merkten we dat dit helemaal niet bij Liam past. Waarschijnlijk geldt dat voor de meeste jongens van die leeftijd. Die zeggen het liefst niks. En als ze wel wat zeggen papegaaien ze maar wat na. De helft van de jongens die we voor de rol zagen wilde later in sales. Geld verdienen.’

Ik sprak met Shariff Korver over Do Not Hesitate, een film over jonge Nederlandse soldaten op missie in het buitenland. Volgens hem vielen jongens van de toneelschool snel af omdat ze een heel andere houding en uitstraling hebben. Veel zachter en sensitiever.
‘Ik heb veel goede jonge acteurs gezien voor de rol van Jerry, maar ik geloofde bij hen geen moment dat ze zich in zo’n gevecht staande zouden kunnen houden. Vaak kun je als regisseur daar nog wel omheen draaien, maar bij deze film was dat niet mogelijk. Jerry moest echt iets uitstralen van: kom maar op!’