Jesse Eisenberg: 'Het verbaast me een beetje dat mensen van A Real Pain houden'

De meeste mensen kennen Jesse Eisenberg (1983) wel als acteur. Hij was de stuntelige Columbus in horrorkomedie Zombieland, de geniale goochelaar J. Daniel Atlas in de Now You See Me-films en zijn bekendste rol is ongetwijfeld die van übernerd Mark ‘Facebook’ Zuckerberg in The Social Network.

Minder bekend is dat Eisenberg ook schrijft. Voor toneel, voor gerenommeerde bladen als The New Yorker en de laatste jaren ook steeds vaker voor film. Het was tijdens een van die filmprojecten dat hij op een nogal opvallende advertentie stuitte. Eisenberg probeerde een van zijn korte verhalen – over twee mannen die samen door Mongolië reizen – uit te werken tot een scenario, maar hij zat vast. Totdat hij die advertentie las. In Polen werd namelijk een ‘Holocaust Tour (with lunch)’ aangeboden. Het was vooral de toevoeging ‘with lunch’ die zijn aandacht trok. Een gezelschap dat in Polen langs de donkerste plekken uit de geschiedenis trekt, maar onderweg wel goed verzorgd wil worden. De tegenstelling kon bijna niet groter zijn. Een tegenstelling die de Joodse Eisenberg goed kent, want als derdegeneratieslachtoffer van de Holocaust (een deel van zijn familie komt ook uit Polen) moet hij zijn eigen problemen al zijn leven lang afzetten tegen het onnoemelijke leed van zijn voorouders.

Eisenberg zag door de advertentie ineens een heel ander, veel persoonlijker verhaal dan dat van twee jongens in Mongolië en begon te schrijven. Het resultaat, A Real Pain, mag er zijn. Nadat hun Poolse oma is overleden gaan David (Eisenberg zelf) en diens neef Benji (Kieran Culkin uit Succession) op een Holocausttour in Polen. De twee waren ooit elkaars beste vrienden, maar zijn elkaar uit het oog verloren. David is wat je noemt geslaagd. Hij heeft een goede baan als verkoper van onlineadvertenties, is getrouwd en heeft een zoontje. Benji daarentegen is een losbol. Vrij, maar volledig stuurloos. In het tragikomische A Real Pain zullen de twee zichzelf, elkaar en hun familiegeschiedenis beter leren begrijpen.

Half oktober kunnen we zoomen met acteur, schrijver en regisseur Eisenberg.

Op een gegeven moment zegt David over Benji: ‘Ik kan hem wel vermoorden! Ik wou dat ik hem was...’ Maar Benji heeft echt pijn en kan ook heel irritant zijn. Waarom wil David Benji zijn?
Jesse Eisenberg: ‘David is op zoek naar betekenis in zijn leven. Hij leeft als een yuppie in zijn eigen bubbel in New York en heeft zich al zijn hele leven vergeleken met Benji. Benji is flamboyant, impulsief en de idiote ingevingen die hij heeft pakken op de een of andere manier toch altijd goed uit. David is daar jaloers op, ook al weet hij best dat Benji het zwaar heeft en lijdt, maar ergens is zelfs dat lijden aantrekkelijk. Het betekent dat Benji een completer leven heeft, terwijl Davids bestaan zich binnen een veel smallere bandbreedte afspeelt.’

U had Benji kunnen zijn.
‘In het echte leven?’

In deze film. U bent de regisseur...
‘Ik was ook van plan om Benji te gaan spelen! Dat is natuurlijk een veel sappigere rol, maar toen ik dat tegen Emma Stone zei, die ook een van de producenten van de film is, raadde ze mij dit af. Benji is een compleet losgeslagen personage en als regisseur moet je toch het overzicht houden. Ze dacht dat het te veel voor me zou worden om steeds te moeten schakelen. Emma is een van de beste actrices ter wereld, dus als die dat zegt dan luister je wel. Bovendien stuitte ik even later op Kieran en toen werd me al snel duidelijk dat hij een veel betere Benji zou zijn dan ik.’

Verschillende regisseurs hebben me verteld dat ongelukjes op de set vaak de beste momenten in hun films opleveren. Het lijkt bij Kieran Culkin altijd alsof je kan wachten op een ongeluk...
‘Ja, hij is een zeer eigenzinnige acteur. Hij wilde ook nooit over de scènes praten. Hij kwam op de set en vroeg dan om een velletje papier met de dialogen van die dag. Daar keek hij een paar seconden naar en vervolgens speelde hij, woord voor woord, een absoluut briljante scène. Maar als ik hem vroeg of we voor de zekerheid nog een opname konden doen, eentje waarin hij een paar accenten zou verleggen, dan keek hij me vol onbegrip aan. “Hoezo, ietsje anders doen? Ik heb geen idee wat ik net gedaan heb. Ik zat zo in het moment, ik ben alles alweer vergeten.” En inderdaad, als we de scène nog eens speelden deed hij dit totaal anders. En weer was het briljant! Ik heb zoiets nog nooit bij een andere acteur gezien.’

Deze film is een fantastische mix van humor en drama, en dan is er ook nog dat kolossale gewicht van het verleden. Was het moeilijk om dat in balans te houden?
‘Voor mij niet, omdat het mijn smaak en ook mijn stijl is. Ik schrijf al twintig jaar toneelstukken en allemaal hebben ze dezelfde toon. Er is een soort wrang-komische dynamiek tussen personages, maar wel altijd in een serieuze setting. Het verbaast me eerlijk gezegd een beetje dat mensen van A Real Pain houden, want niemand moest iets hebben van mijn vorige film, When You Finish Saving the World. Ik heb nog geprobeerd daar verklaringen voor te vinden, maar daar kwam ik niet uit. Ik kan dan ook maar één ding doen: gewoon lekker doorwerken.’