Netflix-tips: Scarface en Joueuse

Historische epiek en romantiek zijn een kolfje naar de hand van scenarist-regisseur Jean-Jacques Annaud (L'amant, Seven Years in Tibet). Zijn wens om te imponeren werkt echter wel eens averechts. Zo lijkt het gewelddadige begin van Enemy at the Gates, een van de duurste Europese films ooit, te veel op de geroemde opening van Spielbergs Saving Private Ryan. En de speelse romantiek die erop volgt valt dan weer rauw op je dak. Danilov (Ralph Fiennes) is verliefd op Tania (Rachel Weisz), maar zij is verliefd op Vassili (Jude Law). Dit alles tegen de achtergrond van de bloedigste slag van WO II: die bij Stalingrad.

Huishoudster Hélène (Sandrine Bonnaire) leidt een routineus leven met haar man en kind op het Franse Corsica. Tot ze op een dag het schaken ontdekt: de bewoner van een van de huizen waar ze schoonmaakt, de norse dokter Kröger (Kevin Kline), is liefhebber, dus spreken ze voortaan elke dinsdag af voor lessen. Hélène blijkt een natuurtalent en al gauw ziet ze overal een schaakspel in: de broodkruimels op tafel, cosmetica in de badkamer, tegels op een hotelterras. Conventioneel doch charmant komediedrama over het najagen van dromen is nogal voorspelbaar, maar weet knap vat te krijgen op wat schaken voor velen zo mooi maakt: de oneindige mogelijkheden en de complexiteit.

Regisseur Brian De Palma en scenarist Oliver Stone kregen in 1983 de nodige kritiek te verduren vanwege het gewelddadige karakter van deze film over een Cubaanse vluchteling die in Miami een drugsimperium opbouwt. Ter illustratie: het woord 'fuck' wordt 206 keer gebezigd, een record in die tijd. Maar Scarface is vooral een tragisch drama over een nauwelijks sympathieke man ('Make way for the bad guy'), die zich blindelings laat leiden door zijn visie op de Amerikaanse Droom: eerst geld, dan macht, dan vrouwen. Tony Montana krijgt het uiteindelijk allemaal, maar neemt niet de moeite ervan te genieten. Al Pacino is perfect op zijn plek te midden van een uitstekende cast onder wie Michelle Pfeiffer.

Staat het Amerikaanse rijk, net als destijds het decadente Romeinse rijk, op omvallen? Dat is het prikkelende uitgangspunt van deze extravagante, magisch-realistische fabel over machtspelletjes en dysfunctionele families in New Rome (een soort mix van het oude Rome en New York). Centraal in de film staat de briljante architect Catilina (Adam Driver), die grootse plannen heeft voor de toekomst van New Rome, maar wel eerst langs corrupte politici en opportunistische media moet. Dit passieproject van Godfather-regisseur Francis Ford Coppola valt in de categorie 'briljante mislukking'. Sommige scènes zijn ronduit fantastisch en de ambitie van Coppola is bewonderenswaardig, maar er zijn ook talloze momenten die onbedoeld op de lachspieren werken. Zoals de scène waarin Catilina tegen de dochter van de burgemeester zegt: 'You think one year of medical school entitles you to plow through the riches of my Emersonian mind?'. Al met al een nogal slepende ervaring, met opvallend aanstellerig-theatrale vertolkingen, maar ook een volstrekt unieke film. Coppola stopte naar verluidt 120 miljoen van zijn eigen dollars in Megalopolis, omdat geen enkele studio het aandurfde.

Deze film is nog maar tot en met 31 maart te zien

Wanneer twaalf ruimteschepen verspreid over de wereld neerstrijken, sturen de desbetreffende landen topteams naar de schepen om contact te leggen met de aliens. In het Amerikaanse team zit linguïste Louise Banks (Amy Adams), die de aliens het best van iedereen lijkt te begrijpen. Al denken met name de Chinezen daar heel anders over. Grote-mensen-film - gebaseerd op kort verhaal 'Story of Your Life' van Ted Chiang - is eerste uitstapje in het sf-genre van regisseur Denis Villeneuve en zeer geslaagde vingeroefening voor diens Blade Runner-reboot Blade Runner 2049.

Deze film is nog maar tot en met 31 maart te zien

Intelligente bewerking van de gelijknamige succesroman van de Ierse Emma Donoghue, over een moeder en haar (bijna) vijfjarige zoontje, die door Old Nick worden vastgehouden in een geluidsdicht en met stalen platen verstevigd tuinhuisje. Het jochie, Jack, is geboren in dat tuinhuisje en kent de wereld alleen van de televisie. En uit de verhalen van zijn moeder. Opvallend optimistisch, ondanks het zware onderwerp, omdat de kijker vooral door de ogen van Jack kijkt. Genomineerd voor vier Oscars (beste film, regie, hoofdrolspeelster en scenario; geschreven door Donoghue zelf).