‘Het is niet zo dat ik per se dit specifieke verhaal wilde vertellen, het verhaal was voor mij vooral een excuus om een bepaald gevoel op te roepen. Het ging me ten diepste om iets abstracts, ik wilde een film maken die de kijker in een bepaalde gemoedstoestand zou brengen.’
Aldus cineast David Lowery in 2014 in het VPRO-programma Cinema TV. De toen 34-jarige Texaan, die al een poos actief was in het indiecircuit, sprak over zijn recente doorbraakfilm Ain’t Them Bodies Saints, waarin een verliefd stel (gespeeld door Casey Affleck en Rooney Mara) in het Amerikaanse zuiden op de vlucht is voor de politie. Hoe die twee elkaar hebben ontmoet en wat ze precies hebben uitgespookt, blijft in de film opzettelijk vaag. Zoals Lowery zelf zegt: het gaat vooral om de sfeer.
Die sfeer, daar waren de critici het destijds over eens, was prachtig neergezet, met fraai camerawerk, een smaakvolle folksoundtrack en sterk spel. Wel leek Lowery nog wat op zoek naar een eigen stem: de invloed van bewonderde vakgenoten als Terrence Malick en Robert Altman lag er vrij dik bovenop. Maar dat hij veel in zijn mars had stond buiten kijf.