Call Me Dancer: Feelgooddocu over een onverwacht danstalent uit India

Call Me Dancer is een waar danssprookje. Manish, zoon van een taxichauffeur in Mumbai, ontdekt dat zijn passie dansen is en via een korzelige Israëlische balletgoeroe bereikt hij uiteindelijk zijn droom: professioneel dansen bij een Amerikaans dansgezelschap. Maar in een documentaire komt, anders dan in een sprookjesboek, de rauwe werkelijkheid natuurlijk regelmatig tussen droom en daad in te staan. Manish, een bescheiden jongen met een ontwapenende glimlach en een gigantische kracht zodra hij begint te dansen, moet allerlei tegenslagen overwinnen.

Want als hij eindelijk van zijn ouders een balletopleiding mag volgen, blijkt hij eigenlijk al te oud om het nog te maken in het klassieke ballet. Maar mentor Yehuda en zijn protegé Manish geven niet op en zetten vervolgens in op moderne dans. Manish krijgt kansen bij een Israëlisch en later bij een Amerikaans gezelschap – alleen verdient hij nauwelijks iets. En dat kan niet als je uit een traditioneel Indiaas gezin komt: een volwassen zoon moet geld verdienen voor de familie.

Het is aangrijpend om te zien hoezeer Manish gebukt gaat onder die verplichting en hoe zijn plezier in dans verandert in stress. Ook maak je je als kijker zorgen om Manish’ afhankelijkheid van Yehuda, die overkomt als een typische grensoverschrijdende balletleraar van de oude stempel.

Toch wordt de documentaire uiteindelijk het beloofde feelgoodsprookje en wanneer je eenmaal bij de aftiteling bent, waarin de hele filmcrew aan het dansen is (kan dit voortaan niet bij elke aftiteling?!), ben je geheid vrolijk geworden. Call Me Dancer is niet alleen een ode aan vechten voor je dromen en tegen de stroom in gaan, maar ook aan de in India alomtegenwoordige danscultuur. Die zie je terug op de straten van Mumbai en in Bollywoodfilms, maar net zo goed bij Manish’ hoogbejaarde oma. Zij blijkt niet te beroerd om nog even een paar stramme maar stijlvolle moves te laten zien.