Elizabeth Taylor: The Lost Tapes ontrafelt het 'product' Elizabeth Taylor

Elizabeth Taylor: The Lost Tapes is meer dan het zoveelste sterrenportret. Nieuw ontdekte interviewopnames van de Amerikaanse journalist Richard Meryman uit de jaren zestig schetsen in combinatie met prachtig archiefbeeld niet alleen het leven van Hollywoodicoon Elizabeth Taylor (1932-2011), maar ook de opkomst van paparazzi en celebritycultuur. Taylors acteercarrière werd overschaduwd door de constante publiciteit over haar liefdesleven. Ze trouwde maar liefst acht keer, waarvan twee keer met mede-ster Richard Burton. De bladen kregen er geen genoeg van en zelfs de paus sprak er schande over.

Maar wie was Liz Taylor echt? De Brits-Amerikaanse draaide al vanaf haar tiende mee in Hollywood en was een zoekende, maar ook heel sterke en kritische vrouw. Zo laat ze er in haar interview met Meryman geen misverstand over bestaan dat ze de film BUtterfield 8, waar ze in 1960 een Oscar voor won, afschuwelijk vond en dat ze haar rol alleen maar vanuit woede had kunnen spelen. Bovendien kreeg ze die Oscar naar eigen zeggen uit medelijden, omdat ze zo lang in het ziekenhuis had gelegen met een longontsteking waardoor de opnames van haar iconische film Cleopatra (1963) eindeloos stil kwamen te liggen.

Taylor vertelt droogkomisch over haar eerste ontmoeting met Richard Burton – haar tegenspeler in Cleopatra en al snel haar geliefde – op de set, waar hij aan kwam zetten met de grootste kater ooit. Tragisch is dan weer hoe hun artistieke triomf, de film Who’s Afraid of Virginia Woolf (1966) waarin de twee het getormenteerde echtpaar Martha en George spelen, uiteindelijk door de tabloids als scheldwoord wordt gebruikt wanneer hun huwelijk mede door overmatig alcoholgebruik spaak loopt: Liz en Dick zijn nu zelf Martha en George geworden, zo schrijft de roddelpers smalend. Ze worden continu achtervolgd door paparazzi die zich, om dit nieuws te kunnen brengen, doodleuk vermommen als loodgieter of zelfs als boom om tot de privésfeer van het glamourkoppel door te dringen.

Zo gaat de documentaire ook in op het ontstaan van celebritycultuur: het publiek blijkt nog meer te smullen van sterren die vallen dan van sterren die stralen. Toch is Taylor ondanks alle kritiek en tegenslagen vooral een sterke en pionierende vrouw gebleken. Ze was bijvoorbeeld de eerste acteur in Hollywood die een miljoen dollar vroeg voor een rol. En haar diepgaande vriendschappen met (destijds nog niet openlijk) homoseksuele acteurs zoals Montgomery Clift en Rock Hudson maakten haar tot een activist voor hiv- en aidspatiënten.

Als interviewer Meryman haar keer op keer ‘sekssymbool’ en zelfs ‘seksgodin’ noemt, wijst Taylor hem stevig terecht. En ze analyseert het verschil tussen haarzelf en haar publieke persona: ‘De beroemdheid “Elizabeth Taylor” heeft geen diepte of betekenis voor mij. Zij is een product.’