Vier nieuwe boekentips: Lavinia, Ik heb een paar vragen voor je, De verdediging & De Reynaert

Ursula K. Le Guin
Lavinia

Zogenoemde femicentrische hervertellingen van verhalen uit de klassieke oudheid zijn al een tijdje in zwang. De nu vertaalde romanzwanenzang van Ursula K. Le Guin (1929-2018) uit 2008 was een van de eerste én beste. In Lavinia (De Boekerij) laat ze de tweede echtgenote van Aeneas haar verhaal vertellen, waar Vergilius nauwelijks meer dan een bijzin aan haar wijdde. Nu lezen we uitgebreid hoe de dochter van de wijze koning Latium een burgeroorlog ontketende door huwelijkskandidaat koning Turnus van Rutulia (haar moeders neef) af te wijzen ten faveure van haar Trojaanse droomheld, en zich later verzette tegen de twijfelachtige heerschappij van stiefzoon Ascanius. Geestige gerechtigheid: tussendoor voert ze lange (droom)gesprekken met ‘mijn dichter’, die haar nu wél laat praten.

(Dirk-Jan Arensman)

Rebecca Makkai
Ik heb een paar vragen voor je

De kostschoolroman staat in een lange traditie. Rebecca Makkai heeft daar met Ik heb een paar vragen voor je (Nieuw Amsterdam) een uiterst geslaagde, moderne draai aan gegeven. Racisme, machtsmisbruik, sociale ongelijkheid, complotdenken; het zit er allemaal in, maar het voelt nergens geforceerd. Podcastmaker Bodie keert als gastdocent terug naar de kostschool die ze zelf in de jaren negentig als leerling bezocht. Bodies schooltijd werd gekleurd door de moord op haar populaire kamergenoot Thalia. Hoewel de gymleraar daarvoor werd veroordeeld, heeft Bodie een andere theorie over wie de dader is. In haar vernuftige, spannende en geestige roman, die zeker voor veertigers een feest van herkenning zal zijn vanwege het tijdsbeeld, werkt Makkai toe naar een onverwachte ontknoping.

(Katja de Bruin)

Fridolin Schley
De verdediging

Op 8 mei 1985 noemde bondspresident Richard von Weizsäcker in een rede ter gelegenheid van de herdenking van het einde van WO II dit voor Duitsland geen nederlaag, maar juist een bevrijding van het misdadige nationaalsocialisme. Eindelijk officieel hardop uitgesproken had dit inderdaad en bevrijdende uitwerking op de met oorlogsschuld beladen Bondsrepubliek. In 1948 maakte de jonge jurist Richard tijdens de processen van Neurenberg nog deel uit van het team dat zijn aangeklaagde vader Ernst von Weizsäcker verdedigde, de nazi-staatsecretaris Buitenlandse Zaken onder Ribbentrop en Duits ambassadeur bij het Vaticaan. Wat toen in de zoon moet zijn omgegaan heeft Fridolin Schley knap ingevuld in zijn roman De verdediging (Wereldbibliotheek), behoedzaam, zonder effectbejag, op basis van feiten en bronnen.

(Maarten van Bracht)

Frits van Oostrom
De Reynaert

De Reynaert. Leven met een middeleeuws meesterwerk (Prometheus), verschenen op de dag dat Frits van Oostrom met emeritaat ging als universiteitshoogleraar Middelnederlandse letterkunde, is een rijke en verrassend persoonlijke omnibus. Hart ervan vormt een erudiete en enthousiasmerende behandeling van de tekst, waarvan Van Oostrom samen met Ingrid Biesheuvel tevens een gloednieuwe editie bezorgde. Maar hij richt ook monumentjes op voor de docenten die hem wonnen voor de mediëvistiek, en aan de kleurrijke leken en geleerden die hun leven wijdden aan die ene vos. Hij schrijft over de theorieën rond de mysterieuze auteur, ‘Willem die Madocke maecte’, over Reynaert-hervertellingen en Reynaert-tabak. En hij verkent het raadsel dat zo’n welbeschouwd  ‘kwaadaardig hoofdfiguur’ ons al die eeuwen bleef aanspreken en inspireren.

(Dirk-Jan Arensman)