‘In deze wereld overheerst het kwaad. Uitbuiting. Onrecht. En lijden. Ik heb mijn hele leven geprobeerd om daar iets aan te doen of het van buitenaf te observeren. Het meeste wat ik heb gedaan was zinloos. Toen ik in dienst kwam ging ik deel uitmaken van de slechte kant, en dat kon ik niet aan.’ Deze woorden zijn van de jonge Israëlische dienstplichtig soldaat Halil Givaldi Rapp en komen uit de brief die hij voor zijn familie had achterlaten voordat hij een einde aan zijn leven maakte. Ze zijn te horen aan het einde van de aangrijpende Israëlische documentaire Innocence van Guy Davidi over zelfdoding onder jonge dienstplichtigen. Zware kost en allesbehalve hoopgevend.
Aan de hand van voorgelezen dagboekfragmenten en huis-tuin-en-keukenvideo’s leren we een handvol dienstplichtigen kennen. We zien ze in hun kinderkamer, aan tafel met de rest van de familie, op school en met vrienden en vriendinnen. Doodgewone kinderen in een ogenschijnlijk normale wereld vol verwachtingen en dromen over hun toekomst. Maar Israël is niet helemaal de gewone wereld. Wie daar opgroeit weet dat hij, en zij ook, met achttien jaar in militaire dienst moet. Jongens drie jaar lang en meisjes twee jaar. Weigeren is zacht gezegd not done en heeft voor betrokkenen vaak allerlei nadelige gevolgen. Maar in dienst treden ook. Want zolang de Palestijnse gebieden bezet blijven en de betrekkingen met buurlanden gespannen zijn, is er altijd een reële kans dat je eenmaal in uniform daadwerkelijk in gewapende conflicten belandt.
Daar wordt men in de jeugd uitgebreid op voorbereid. Kinderen leren op school marcheren, op de plaats rusten en doen schuilkelderoefeningen. Ze bezoeken open dagen van defensie waar ze niet alleen in suikerspinnen happen en in camouflagekleuren geschminkt worden, maar ook wapens mogen voelen. Bovendien kent haast iedereen wel iemand in het leger of een oud-militair, want een groot deel van de bevolking diende ooit zelf. Het is dus niet meer dan normaal dat je je in het landsbelang in het legergroen hijst. Weigeren is bijna landverraad. In zo’n gemilitariseerde omgeving hebben jongelui met gewetensbezwaren het bijzonder moeilijk. Soms zelfs zo moeilijk dat zelfdoding wordt verkozen boven deel uitmaken van de slechte kant, al is in geestelijk nood weinig sprake meer van keus. Volgens de moeder van eerder genoemde Halil kon haar zoon niet blijven waar kwaad gegenereerd werd. Daar zou ze trots op kunnen zijn, als diens leven niet zo verdrietig was geëindigd.