De Rotterdamse fotograaf Marwan Magroun over zijn documentaire The Life of Fathers: ‘De aanleiding was eigenlijk een proces in mezelf. Ik kwam erachter dat hechtingsproblematiek best wel een ding is in de samenleving, ook voor mij.’ Magrouns vader was afwezig tijdens zijn opvoeding. ‘Zonder vader opgroeien heeft consequenties. Als je ouder wordt ontwikkel je copingmechanismen om pijn en verdriet die je als kind hebt gehad, te onderdrukken. Als man is het al moeilijk om je emoties te uiten, omdat de samenleving dat niet van je vraagt en je daar niet in begeleid wordt. Je moet stoer en sterk zijn.’
Naarmate Magroun ouder werd kreeg hij daar steeds meer last van, bij de ontwikkeling van zijn zelfbeeld en in relaties. ‘Daarin ontstond een scheefgroei. Tegelijkertijd begonnen vrienden van mij de laatste tien jaar kinderen te krijgen. Zo kreeg ik inzicht in hoe het is om als vader een kind op te voeden. Dat wilde ik graag voor mezelf in beeld brengen.’
De film wil daarnaast aandacht vragen voor stigmatisering van ouders met een migratieachtergrond. ‘Zwarte vaders worden vaak gezien als de afwezige. Maar mijn vrienden zijn juist heel erg betrokken. Als je hen hoort praten over emoties met betrekking tot hun kind ontstaat een heel ander beeld. Net zoals mijn moeder een vrouw met hoofddoek is die zelfbewust in gesprek gaat met haar zoon over haar verleden.’
Magrouns moeder moest beide ouderrollen vervullen, terwijl ze ook nog vier banen had, vertelt ze in de documentaire. Magroun: ‘Ik vond het nodig om deze film te maken, om te laten zien dat we niet passen in het stramien dat ons wordt opgelegd. We zijn meer dan dat. Aan de lovende reacties te merken is het doel bereikt om stereotyperingen tegen te gaan. Mensen geven aan dat de film hun idee over wat iemand kan zijn echt verbreed heeft.’ Wat hij zelf heeft geleerd over vaderschap? ‘Iedereen is het waard om vader te zijn.’