Budding Humans: Drama, verraad en hilariteit in het leven van twee peuters

Haakon en Balder, beiden twee jaar oud, zijn beste vrienden. Op hun kinderopvang in Noorwegen zijn ze onafscheidelijk. Als de een van zijn stoel springt om languit op de grond te liggen duikt de ander erachteraan. Gooit de een zijn schep over de omheining van het speelterrein, is de ander zwaar onder de indruk. Samen bouwen ze een indrukwekkend hoge toren van Duplo.

Filmmaker Gunhild Westhagen Magnor filmde vier seizoenen lang hoe deze twee piepjonge mensjes zich gedurende vier seizoenen (toch een derde van hun hele leven) ontwikkelen in de microkosmos van een kinderopvang – met alle drama, verraad en hilariteit die daarmee gepaard gaat. Zonder commentaar observeert de camera hun gedrag. Het is bijzonder om te zien hoezeer deze twee knullen elkaar opzoeken en hoe nauw hun band is, maar tussen al het schaterlachen door voltrekken zich ook scheurtjes in hun relatie.

Haakon is duidelijk de baldadige van de twee, en de gevoelige Balder, die iets jonger is, laat vrij makkelijk over zich heenlopen. In een van de talloze mooie scènes biedt Balder Haakon een slok van zijn beker melk aan, waarop Haakon die voor de ogen van de bedremmelde Balder helemaal leegdrinkt. Als ze een keer aan het knutselen zijn begint Haakon twee meisjes ‘stom’ te noemen, waarop Balder, meeloper in de dop, gretig mee begint te doen.

De twee zoeken de grenzen op en de vormende momenten in hun karakters vliegen je om de oren: de jonge zieltjes zuigen elke sociale interactie in zich op. Gelukkig zijn daar de grote mensen die hun best doen om het een en ander in goede banen te leiden. Ze grijpen in bij ruzies en met rollenspellen proberen ze de kinderen bij te brengen wat het betekent om rekening te houden met een ander.

Opmerkelijk genoeg vertelde regisseur Westhagen Magnor in een interview met Business Doc Europe dat het idee voor deze film ontstond toen ze keek naar beelden van de rechtszaak tegen terrorist Anders Breivik, die 69 jonge socialisten vermoordde op het eiland Utøya. Hoe kan een mens, ooit een onschuldig kind, zoiets afschuwelijks doen, vroeg ze zich af.

Wat er in Budding Humans gebeurt staat mijlenver af van Breiviks gruwelijke daden, maar met die gedachte in het achterhoofd zie je de kwetsbaarheid van deze waggelende peuters en het absolute belang van het ontwikkelen van empathie op jonge leeftijd. Ravottende snotneusjes, oftewel: onze enige hoop op een betere wereld.