Er staan altijd verse bloemen op tafel, er is dagelijks wel een reden om gezamenlijk een taartje te eten en in het nabije bos worden bomen geknuffeld. Regisseur Louise Detlefsen liet zich voor de documentaire It’s Not Over Yet een jaar lang onderdompelen in dit bijzondere verpleeghuis in het Deense Dagmarsminde. Het werd opgericht door May Bjerre Eiby, die naar eigen zeggen kiest voor een methode waarbij er wordt gehandeld vanuit compassie, in plaats vanuit een louter medisch oogpunt. Daarom krijgen haar elf bewoners met dementie niet tien verschillende medicijnen op een dag, maar slechts één. En daarnaast opvallend veel aanrakingen, oogcontact en knuffels van het geduldige personeel – iets wat volgens Eiby de meeste zorginstanties ontberen.
Eiby’s vader, die zelf dementie had, overleed in een verpleeghuis door nalatige zorg. Ze besloot hierna het heft in handen te nemen. In haar kleine zorginstelling, die zo breed toegankelijk is dat er ook mensen met een staatspensioen terechtkomen, zet het personeel zich duidelijk in om iedereen liefdevolle aandacht te geven en wordt er alles aan gedaan om het de bewoners zo comfortabel mogelijk te maken. Maar regisseur Detlefsen gaat de wrange uitdagingen niet uit de weg: we zien ook scènes met ouderen die er intrekken en het gevoel hebben dat ze door hun kinderen ‘in de val zijn gelokt’. Sommigen raken wel eens onverwachts overstuur of worden agressief en we maken ook de dood van dichtbij mee.