Gaucho Gaucho: weergaloze beelden van Argentijnse cowboys in het Andesgebergte

‘Wat wil je worden als je groot bent?’, vraagt Solano aan zijn vijfjarige zoontje Jony, terwijl hij hem in het zadel tilt van een van zijn twee paarden. ‘Een gaucho,’ antwoordt Jony, de teugels stevig vastpakkend, een grote cowboyhoed op zijn hoofd. ‘Maar dan wel een gaucho gaucho!’ Een échte dus.

In de nieuwe documentaire van de Amerikaanse filmmakers Michael Dweck en Gregory Kershaw (The Truffle Hunters) volgt het regieduo het leven van een groep Argentijnse gaucho’s, een kleine gemeenschap veehouders en ruiters die er een geheel eigen leefwijze op nahoudt in de uitgestrekte valleien van het Andesgebergte.

Met prachtig geschoten zwart-witbeelden dompelen Dweck en Kershaw de kijker onder in hun cultuur, die getypeerd wordt door eeuwenoude tradities. De gaucho's drinken maté, gebruiken lasso’s voor hun vee, doen aan rodeo, vragen Moeder Aarde om regen en zijn gehuld in de traditionele kleding die hun voorouders ook al droegen.

In het oogverblindende landschap van de Andes, ver weg van de moderne wereld, legt de camera hun gebruiken vast, zonder commentaar of interviews. Zo zien we bijvoorbeeld de bovengenoemde Solano zijn zoontje uitleggen hoe je het beste een mes slijpt, en maken we kennis met Guada Gonza, die als enige vrouw van de gemeenschap aan rodeo doet.

Dat de gaucho’s gefilmd worden in weidse en sterk gestileerde shots – die eerder lijken te komen uit een speelfilm dan uit een documentaire – leidt ertoe dat Gaucho Gaucho veel wegheeft van een traditionele western. De gitaarmuziek op de soundtrack draagt daaraan bij, alsook de poster van de film, die gemaakt is in de typische stijl van filmaffiches uit de jaren vijftig en zestig.

Die filmische aanpak van de regisseurs levert weliswaar prachtige cinematografie op, maar houdt tegelijkertijd hun subjecten enigszins op afstand: in plaats van de gaucho’s te vragen naar hun gewoontes en tradities is het de makers meer te doen om het creëren van mooie plaatjes.

Iets meer uitleg had de vertelling dan ook een stuk rijker of gelaagder kunnen maken, maar wat de documentaire mist aan diepgang wordt ruimschoots gecompenseerd in ware filmkunst. Nooit eerder werden gaucho’s op zo’n prachtige manier en in volle glorie verbeeld op het witte doek.