Op een maandagavond in de herfst van 1989 is Carol Stuart samen met haar man Charles op weg naar huis na een zwangerschapscursus, als ze in de auto door haar hoofd wordt geschoten. De verwondingen zijn zo ernstig dat ze niet veel later in het ziekenhuis overlijdt, net als haar ongeboren baby. Haar man Charles vertelt de politie dat het echtpaar onderweg was overvallen door een zwarte man, die ze had gedwongen naar Mission Hill, een overwegend zwarte buurt in Boston, te rijden. Daar had de overvaller Carol door haar hoofd geschoten en Charles in z’n buik.
Enkele maanden later zou blijken dat Charles deze carjacking had verzonnen en zijn zwangere vrouw zelf had vermoord, omdat hij geen kinderen wilde. Maar deze onthulling kwam pas nadat de politie een regelrechte klopjacht op zwarte jongens en mannen in de stad had gehouden en er twee onschuldige mannen voor de moord waren aangehouden, wat nog lang aan ze zou blijven kleven.
De moord op Carol Stuart was eind jaren tachtig een mediaspektakel. Het incident was de inspiratie voor verhaallijnen in films en tv-series en het wordt zelfs aangehaald in de hit Wildside van Marky Mark and the Funky Bunch uit 1991. Kan de driedelige documentaireserie Murder in Boston: Roots, Rage & Reckoning van Jason Hehir, de regisseur die eerder het veelgeprezen The Last Dance over Michael Jordan maakte, daar nog iets aan toevoegen? Ja, blijkt al snel.
HBO’s Murder in Boston, kijkt namelijk vooral naar het effect dat de moord had op de stad en naar het ongebreidelde racisme dat na die avond in oktober wekenlang aan de oppervlakte kwam in Boston. Want buiten Mission Hill twijfelden maar weinigen in Boston, ook niet de politierechercheurs of de lokale media, ook maar één seconde aan Charles’ versie van het verhaal. Al zaten er gaten in zijn relaas over het voorval en, zoals een van de talking heads in de serie zegt, ‘is de kans statistisch gezien altijd het grootst dat de echtgenoot het heeft gedaan’. Het idee van zwarte criminaliteit en wit slachtofferschap bleek onweerstaanbaar voor de witte Bostonians, dat laat de driedelige documentaire onomwonden zien.
Murder in Boston is niet alleen informatief en – vooral dankzij de bijdragen van een gepensioneerde agent – op momenten furieus makend, maar het geeft ook een frisse draai aan het populaire true crime-docugenre. Je hoeft een gruwelijke daad namelijk niet in detail te laten zien, of de kijker een inkijkje in het hoofd van een moordenaar te geven, om een enorm boeiend en urgent verhaal te vertellen.