Hoe zou Angela Merkel zich hebben opgesteld ten aanzien van de oorlog in Oekraïne en de daarmee samenhangende energiecrisis? Misschien aanvankelijk wel net zo aarzelend en behoedzaam als haar opvolger Olaf Scholz. We zullen het nooit weten: Duitslands eerste vrouwelijke en langstzittende (zestien jaar) bondskanselier was al afgetreden in december 2021, in de tijd dat ze voornamelijk nog lof kreeg toegezwaaid. Ja, later barstte de al langer sluimerende kritiek los, vooral op Duitslands onder Merkel sterk toegenomen afhankelijkheid, tegen de afspraken in, van Russisch gas, in combinatie met een afwachtende houding, zelfs na de annexatie van de Krim in 2014, tegenover Poetins openlijk aangekondigde en uitgevoerde expansiedrift. Als kanselier-af verdedigde Merkel eenmalig en mondjesmaat haar toenmalige beleid, dat ze destijds al ‘alternativlos’ had genoemd. Daar valt zeker iets op af te dingen, al weet vooral achteraf iedereen het opeens beter. Het is afwachten welke plaats in de geschiedenis Merkel uiteindelijk krijgt toebedeeld.
Nu haar uitzonderlijke, dertigjarige politieke biografie al diverse malen is geschreven, rest nog steeds de vraag welke persoon, met welke motieven en drijfveren, achter de politicus schuilgaat. Merkel zelf heeft daarover altijd zo weinig mogelijk losgelaten, ze gaf zelden interviews. Wel werkt ze aan haar politieke memoires, die dit najaar moeten verschijnen. Aan de documentaire Merkel van Eva Weber, een Britse van Duitse komaf, heeft ze niet meegewerkt. Weber haalde verrassend veel filmbeeld uit Merkels leven in Oost-Duitsland boven water, en maakt duidelijk dat haar komaf ook bepalend was voor haar politieke loopbaan.