Vier nieuwe boekentips: De Ogen en het Onmogelijke, De gast & De wind kent mijn naam

Dave Eggers
De Ogen en het Onmogelijke

Johannes, held van Dave Eggers’  jeugdroman De Ogen en het Onmogelijke (Leopold), heeft als vrije hond in een eilandpark een overzichtelijk bestaan. Hij is de Ogen van de drie bizons die er ‘Handhavers van het Evenwicht’ zijn, rent ‘sneller dan het licht’ rond en leeft met rotsvaste zekerheden: ‘God is de Zon. De wolken zijn haar boodschappers. Regen is gewoon regen.’ O, ‘En eenden zijn natuurlijk sukkels.’ Maar dan wordt er een parkmuseum gebouwd. Johannes raakt gefascineerd door de ‘rechthoeken vol schitterende onrust’ daarbinnen, wordt (o gruwel) aangelijnd en (goddank) bevrijd door ‘Hulp-Ogen’ zeemeeuw, eekhoorn, pelikaan en wasbeer. Waarna hij een groots en dapper plan beraamt. Hartverwarmend dierenavontuur over kunst, loyaliteit en vrijheid, prachtig geïllustreerd door Shawn Harris.

(Dirk-Jan Arensman)

Emma Cline
De gast

Doorgaans vinden mannen het niet erg om door een jonge vrouw benaderd te worden. Dat is de ervaring van Alex (22), die van de ene naar de andere sugar daddy hopt totdat fitte vijftiger Simon haar meeneemt naar zijn strandhuis. Alex weet precies hoe ze zich moet gedragen om hem niet te irriteren of te vervelen. Totdat ze een dure fout maakt en hij haar op straat zet. Emma Cline schreef met De gast (Lebowski) een verslavend strandboek met een ruig randje. Alex liegt, steelt en bedriegt iedereen die haar pad kruist, en heeft lak aan ‘afgestompte morele principes’. Dat frisse cynisme en haar gebrek aan zelfmedelijden maken haar tot een heldin die je het beste gunt.

(Katja de Bruin)

Kristina Gorcheva-Newberry
Appels van Moskou

In haar debuutroman Appels van Moskou (Nieuw Amsterdam) laat Kristina Gorcheva-Newberry de zeer verschillende hartsvriendinnen Malika en ik-verteller Anja in het laatste decennium van de Sovjet-Unie opgroeien aan de rand van Moskou, waar de zomers worden doorgebracht in de datsja met boomgaard van Anja’s familie. In de uitzichtloze stagnatie van het sovjet-systeem dromen de pubers van vrijheid en het Westen, en ontdekken seks met klasgenoten Trifonov en Lopatin. Het viertal trekt onder vrolijk cynisme samen op, maar ook deze jeugd wordt onvermijdelijk uiteengedreven. Ondanks een tijdsprong naar 2007 in het tweede deel van de roman blijf je benieuwd hoe het me ze afloopt. Ode aan een jeugdvriendschap, in zinnelijk en zinderend proza, opgedragen aan de gefnuikte ‘perestrojkageneratie’.

(Maarten van Bracht)

Isabel Allende
De wind kent mijn naam

Kinderen die vluchten voor oorlog en geweld staan centraal in De wind kent mijn naam (Wereldbibliotheek) van Isabel Allende. In 1938 wordt de vijfjarige Samuel Adler in Wenen door zijn moeder op de trein naar Engeland gezet nadat hun huis tijdens de Kristallnacht is verwoest. In een parallel verhaal ontvlucht de zevenjarige Anita Díaz in 2019 samen met haar moeder El Salvador. Na een hachelijke reis stuiten ze in de VS op keihard beleid dat gezinnen uit elkaar trekt. Terwijl haar moeder wordt gedeporteerd blijft Anita alleen achter. Isabel Allende (1942) trekt relevante parallellen tussen humanitaire crises in verschillende tijden en plekken en weet de verhaallijnen ingenieus maar een tikje voorspelbaar met elkaar te verweven, waarbij ze zoals altijd het persoonlijke universeel maakt en het universele persoonlijk.

(Ruby Sanders)