Smith problematiseert daarnaast sekswerk niet: het is gewoon het werk van de vier vrouwen. Ja, misschien zouden sommigen best iets anders willen doen, maar dat kan ook gelden voor elke willekeurige ambtenaar. Ware het niet dat sekswerk gevaarlijk is. Trans mensen lopen sowieso een grote kans om vermoord te worden, laat staan als je met onbekenden afspreekt om je illegale beroep uit te oefenen. Elke nieuwe cliënt kan plots agressief worden en een pistool tevoorschijn halen. Vastgeroeste ideeën over gender dragen impliciet bij aan het geweld. De vier sekswerkers vertellen dat zwarte mannen hen veelvuldig bezoeken en seks met hen hebben, maar daar niet openlijk voor uitkomen – bang als ze zijn om minder mannelijk over te komen.
Die hypocrisie is pijnlijk, en bij anderen vinden de trans vrouwen ook lang niet altijd steun; zwarte vrouwen bejegenen hen denigrerend zodra ze doorhebben dat hun mannen regelmatig bij hen aankloppen. Daniella Carter is degene die dit het indringendst uiteenzet. In bad gezeten steekt ze een monoloog af over hoe haar bestaan er een is waarbij ze normen uitdaagt en dat ze niet begrijpt dat zwarte mensen elkaar pijn aandoen. ‘We schreeuwen allemaal dat we onderdrukt zijn,’ zegt ze terwijl we archieffoto’s zien van zwarte slaafgemaakten op een plantage, ‘maar we zijn de eersten die andere mensen afwijzen als ze anders willen zijn.’
Een van de vrouwen, Koko Da Doll, overleed afgelopen april, twee maanden na de première van de film. Ondanks haar droom om sekswerk achter zich te laten en een carrière te beginnen in de muziek, eindigde Koko zoals zo veel andere trans vrouwen. Ze werd neergeschoten vlakbij haar huis in Atlanta. Gelukkig is er Kokomo City, waarin ze meer is dan een droeve statistiek, maar een levenslustige vrouw die niet bang is om zichzelf te zijn.