Welcome to Wrexham: het voetbalsprookje van de Welshe club Wrexham AFC

Het klinkt als het begin van een klassiek sprookje: twee Hollywoodmiljonairs kopen een legendarische voetbalclub die is afgezakt tot de donkerste krochten van het Britse voetbal, en blazen de club nieuw leven in met een flinke zak geld én heel veel media-aandacht. Wie zegt er in vredesnaam ‘nee’ tegen zo’n pitch?

Nu leert de realiteit natuurlijk vaak dat sprookjes nooit zo onschuldig zijn als ze lijken. Want wat blijft er eigenlijk over van de identiteit van zo’n voetbalclub als twee Hollywoodmannetjes zich – zonder enige kennis van de club én van voetbal – ineens met alles gaan bemoeien? En dan duiken er ook nog talloze camera’s op, die de nieuwe avonturen van de club vastleggen voor een langlopende documentaireserie. Hoe aanlokkelijk is zo’n sprookje dan nog?

Toch moeten we na twee seizoenen Welcome to Wrexham concluderen dat het sprookje vooralsnog enorm bevredigend is. We zien hoe komische Hollywoodsterren Rob McElhenney (It’s Always Sunny in Philadelphia) en Ryan Reynolds (Deadpool) de Welshe voetbalclub Wrexham AFC overnemen. Helemaal onlogisch is die overname niet, want Wrexham heeft een rijke historie (in 1864 opgericht, is het de op twee na oudste professionele voetbalclub ter wereld), een hondstrouwe achterban én er is genoeg ruimte voor verbetering, aangezien de club al jaren ronddobbert in de kelder van het Britse voetbal.  

Toch schuilt de kracht van Welcome to Wrexham niet per se in de avonturen van McElhenney en Reynolds, die zich als een soort Alice in Wonderland door Wales en de voetbalwereld bewegen. De makers hebben goed begrepen dat je voor een goede documentaireserie veel meer nodig hebt dan een geinige premisse, en dus gaat de serie voor een belangrijk deel óók over de lokale gemeenschap van Wrexham, een mijnwerkersstadje waarvoor de vooruitgang niet altijd even lief is geweest. Wat ook helpt, is dat het succes ondanks al die Hollywooddollars niet vanzelfsprekend is. Voetbaldocumentaires over succes zijn vaak doodsaai, terwijl misère juist intrigeert (zie bijvoorbeeld Netflix-serie Sunderland Till I Die). Tekenend is in dat opzicht de afloop van het eerste Wrexham-seizoen, die er in een gemiddeld sprookje nóóit doorheen was gekomen.

Ook in de tweede reeks blijven de uitdagingen in Wrexham groot, al wordt de dreiging van succes steeds wat groter. De impact van de serie is inmiddels niet meer te onderschatten: het lokale toerisme heeft een gigantische boost gekregen, de wedstrijdkaarten zijn niet aan te slepen, en in de openingsaflevering komt zelfs de Britse koning op audiëntie. Het verhaal van Wrexham is een wereldwijd fenomeen geworden, en daarvan wil iedereen nu meegenieten. Laat dat sprookje nu ook maar gewoon goed aflopen.