Coos is dertien jaar oud wanneer zijn blowende vrienden een colafles in zijn kont steken. Het tekent zijn leven. In Coos en de colafles hoopt Coos, na jarenlange depressies, eindelijk deze zwarte bladzijde om te slaan. De documentaire is geregisseerd door Wouter Vogel, die eerder de documentaires Koen Aandachtsjunk en OMARI maakte. ‘Ongeacht hoe lang het duurt, het verleden komt altijd weer naar de oppervlakte,’ vertelt Vogel. ‘Na jaren van stilte en vermijding is het nu hoog tijd voor hem om er openlijk over te praten en het schokkende incident onder ogen te zien.’
In de documentaire zien we hoe de – ogenschijnlijk – stoere en hevig getatoeëerde Coos een sigaret rookt in een barbiersstoel. Hij vertelt hoe de gebeurtenis hem heeft gevormd: ‘In tegenstelling tot vroeger ben ik nu eerder bang dat ik iemand anders iets aandoe, dan dat zij mij iets aandoen.’ De onberekenbaarheid die Coos bij zich draagt, maakte het voor Vogel ook vanuit documentair oogpunt interessant: ‘In de kern is hij een lieve man, maar ook een boefje met ptss dat altijd op zijn hoede is. De documentaire moet het complete beeld van hem laten zien, maar wel op een manier dat hij verder kan met zijn leven.’
Coos en de colafles is het persoonlijke verhaal van Coos, maar in de bredere context van het thema seksueel geweld toont het opnieuw hoe omstanders grensoverschrijdend gedrag vaak bagatelliseren. De documentaire eindigt met de onthulling van een kunstwerk over zijn trauma. ‘Die dag zal ik niet zo snel meer vergeten,’ zegt Vogel. ‘Familie, omstanders, maar ook Coos zelf liet het allemaal over zich heen komen op een bijna lieflijke manier. Hij was ineens niet meer de praatjesmaker en dat maakte hem extra stoer.’