Veel mensen kijken met bewondering naar excentriekelingen, van die figuren die er net iets fleuriger uitzien dan de meeste andere mensen, zich vrijer bewegen, en luider en vaker lachen. Maar sommige mensen kunnen het niet hebben dat er individuen zijn die buiten de norm durven te stappen, en worden juist woest van het excentrieke en extravagante.
Sien, hoofdpersoon van Het pad van Sien, is zo’n excentriekeling die al haar hele 74-jarige leven allerhande reacties heeft uitgelokt door simpelweg te bestaan. Het calvinisme uit haar jeugd benauwde haar, dus sloot ze zich in de jaren zestig aan bij hippies, krakers en activisten. Ze is uitbundig en vrolijk en staat nog steeds (naakt)model. Tijdens de zomermaanden verblijft ze in een tentje op Vlieland, waar ze weleens naakt over het strand loopt, haar vuurrode haar wapperend in de wind.
Regisseur Karim Ouri heeft een goede zet gedaan door, naast Sien te filmen, ook haar zonen te interviewen. Hij laat hen de bandjes horen waarop Sien terugblikt op haar leven. Die zoons – burgerlijk uitziende types met naturelbruine krullen – beamen haar herinneringen en vullen die soms aan.
Een van hen is gevormd door één voorval waarbij de benedenburen Sien begonnen te wurgen terwijl hij ernaast stond. Hij rakelt de herinnering met weinig emotie op zijn gezicht op, maar het is duidelijk hoezeer deze gebeurtenis hem heeft geraakt. ‘Ze was anders,’ zegt hij. ‘Ik denk dat dat de buren angst inboezemde. Het moest bestraft worden of zo.’
Natuurlijk voelde hij ook schaamte, zoals elk kind weleens voelt voor diens ouders als ze niet gewoon even normaal kunnen doen zoals alle andere ouders. Maar nu, jaren later, houdt hij juist van alles wat afwijkend is. De andere zoon vat het mooi samen: ‘Ik heb mijn moeder moeten leren waarderen voor wat ze is. Tegenwoordig zie ik dat het bijzonder is.’
De documentaire is zo een aanmoediging om het vreemde te accepteren, om excentrieke figuren te eerbiedigen, en om te bewonderen dat zij aan normen morrelen die sommige mensen met geweld intact willen houden.