Maar je was er wel: pijnlijke verhalen rondom het taboe op miskramen

Uithuilen en opnieuw beginnen, dat is de westerse tendens na een miskraam. En hoewel er vroeger helemaal niet over werd gesproken, is er tegenwoordig iets meer ruimte voor. Toch is de aandacht summier, als je bedenkt dat één op de vier zwangerschappen in een miskraam eindigt. Maar wat filmmaker Janna Stolp nog het meeste stoorde aan het taboe op miskramen is het onvermogen van andere mensen om met miskramen om te gaan. ‘Ik heb uiteindelijk het verwerkingsproces als invalshoek gekozen, omdat het verdriet te weinig wordt erkend. Miskramen hebben nog geen plek op het rouwspectrum.’

In haar korte documentaire Maar je was er wel vertellen drie vrouwen over de verwerking van hun miskramen. ‘Op hen had het veel impact, dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Maar het gaat erom dat je iemand niet kan vertellen hoe die zich moet voelen. Hoe ga je om met het ongemak van iemand die verdrietig is?’

In de film wordt pijnlijk duidelijk hoe misplaatst opmerkingen zijn als: ‘Het is maar goed dat je lichaam het vanzelf opruimt’, ‘Je kunt in elk geval zwanger worden’ of ‘Ik ken iemand die wel negen miskramen heeft gehad’.

Stolp constateert dat het vaak goede bedoelingen zijn van mensen. ‘Je verzint iets positiefs om iemand te troosten en hoop te geven. Het effect is dat iemand die verdrietig is aan zichzelf gaat twijfelen, zich schaamt en zich alleen voelt. Als er meer begrip is, verwerk je het verdriet veel beter.’

Een van de vrouwen in de film voelt zo weinig ruimte voor haar eigen emoties dat ze de foetus, die te groot is om door de wc te spoelen, in de kliko laat gooien. Iets waar ze later veel spijt van heeft, want het gevoel van liefde voor het kind was er al wél. Stolp: ‘Je weet ook niet wat je ermee moet doen, daar gaat het nooit over.’ Ze pleit voor meer handvatten om een miskraam te verwerken. ‘Het verdriet mag er zijn.’