Twee verrassende boeken worden door Eva Maria Staal (Probeer het mortuarium) toegevoegd aan de minibieb.
Eva Maria Staal
wie is..
Voor ze een baby kreeg, werkte Eva Maria Staal voor een bedrijf dat defensiematerieel verhandelde. Een wereld waarin mortiergranaten, Stingers en Chinese kalasjnikovs worden verkocht aan Tsjetsjeense oliehandelaren en Pakistaanse krijgsheren.
Dat decor gebruikte ze voor haar debuutroman Probeer het mortuarium (2007), dat een kleine sensatie werd: interviews in talkshows, literaire prijzen, vertalingen, Clint Eastwood nam een optie op de filmrechten. In 2020 kwam haar tweede roman, De vondeling, uit. Daarin vervlecht ze het adoptieverhaal van haar Chinese dochter met het oorlogstrauma van haar vader.
De keuze van Eva Maria Staal
Eva Maria Staal over de onvolprezen boeken die zij toevoegt aan de minibieb
De tranen van Kuif den Dolder
Nico Dijkshoorn
De tranen van Kuif den Dolder van Nico Dijkshoorn verscheen in 2009 bij mijn toenmalige uitgeverij Nieuw Amsterdam.
Kuif, de beste voetballer ter wereld, duikt onaangekondigd op in het dorpje Uffelte. Zijn bijna Messiaanse aanwezigheid roept verbaasde, bewonderende maar (gaandeweg) vooral tegenstrijdige reacties op bij de dorpsbewoners.
De tranen van Kuif den Dolder is meeslepend, hilarisch, Jiskefet-achtig surreëel, maar vooral jaloersmakend goed geschreven. Zelden zó gelachen. Een meesterwerk zonder poespas.
Koning Hazehart
Anne Tyler
Koning Hazehart van Anne Tyler is zo’n roman die ik blijf herlezen, omdat de boodschap die in de vertelling besloten ligt nooit verjaart, en omdat Tyler haar personages adem inblaast. Hoofdpersoon Ian Bedloe veroorzaakt de dood van zijn broer, en raakt verstrikt in zijn schuldgevoel hierover.
Tyler beschrijft de lange weg die Ian Bedloe gaat, op zoek naar verlossing, en zij doet dat zo nauwgezet, humorvol en mild dat je als lezer niet anders kunt dan meeleven. Over de stelling dat Anne Tyler “vrouwenboeken” zou schrijven nog even dit: hij is net zo misplaatst als de stelling dat kinderboeken slechts voor kinderen zijn bedoeld.
Goed geschreven kent geen doelgroep, maar kennelijk is het invoelen van complexe emoties voor een aantal mannelijke critici wat moeilijk, of beangstigend.