Macabere serie Dead Ringers wisselt moeiteloos tussen bevallingshorror en zwarte humor

We leven in een tijd waarin seriemakers steeds vaker teruggrijpen naar bestaande films. Streamingdiensten zijn nog steeds verwikkeld in een hevige strijd om de kijker, en wat is er dan beter dan teruggrijpen op titels die eerder succesvol waren bij een bepaald publiek, zoals Harry Potter, Grease of Fatal Attraction?

Het nieuwste en meest opmerkelijke voorbeeld van deze trend is de zesdelige Prime Video-serie Dead Ringers. Liefhebbers zullen bij die titel vooral denken aan de gelijknamige film van regisseur David Cronenberg uit 1988, waarin Jeremy Irons tweelingbroers speelt die werkzaam zijn in een gynaecologische kliniek in New York. Cronenbergs film was op zijn beurt weer losjes gebaseerd op het boek Twins uit 1977, over het waargebeurde, merkwaardige levensverhaal van een gynaecologentweeling uit New York. De basis is in alle verhalen grotendeels hetzelfde: wat betekent het om een eeneiige tweeling te zijn, en welke gevolgen heeft dat voor de rest van de wereld?

De serie volgt die thematische lijn, maar pakt het in veel opzichten nét even anders aan. Zo zijn de gynaecologen hier voor het eerst twee vrouwen: Elliot en Beverly Mantle (een weergaloze Rachel Weisz). De Mantle-zusjes zijn grootheden in de New Yorkse gynaecologie, en hebben een grote droom: het oprichten van een modern geboortecentrum waarin het bevallingsproces voor vrouwen zo ‘aangenaam’ mogelijk moet worden gemaakt. Om dat centrum te realiseren, hebben de zussen echter steun nodig van een vrouw die steenrijk werd met de verkoop van verslavende pijnstillers. Anders dan de film richt de serie de pijlen daarmee sterk op de destructieve Amerikaanse gezondheidszorg, waarin vrouwen volgens de zussen worden ‘geterroriseerd, vernederd, opgejaagd en verwoest’.

Toch wordt het ‘tweelingthema’ uiteraard niet vergeten. Elliot is de extraverte van de twee: ze valt op mannen, is uitgesproken en leidt een meer losbandig leven. Beverly laat daarentegen nooit het achterste van haar tong zien, valt op vrouwen, en heeft een sterke kinderwens. De tweeling doet bijna alles samen, maar de onderlinge spanningen nemen in de loop van de afleveringen steeds meer toe. Want waarom bezoekt Beverly bijvoorbeeld een praatgroep voor nabestaanden waarin ze doet alsof haar zus is overleden? En wat moet Elliot met Beverly’s nieuwe vriendin?

Zo roept de macabere serie behoorlijk wat intrigerende vragen op, die alleen maar interessanter worden door het prettig ambigue dubbelspel van Weisz. Maker Alice Birch – die eerder de serie Normal People schreef – geeft haar serie genoeg eigen smoel, waarin grimmige bevallingshorror moeiteloos wordt afgewisseld met eigenzinnige scènes vol zwarte humor en tweelingtrammelant. Daarbij wordt vrij snel duidelijk dat Dead Ringers geen serie is voor iedereen. Sta bijvoorbeeld niet gek te kijken als een personage na een miskraam in gesprek gaat met haar embryo.

Birch geeft daarmee een knappe, eigen(tijdse) draai aan het origineel, zonder de Cronenbergiaanse toon te verliezen. In een tijd vol zielloze remakes is dat een bijzonder knappe prestatie.