In de eerste scènes van The Lost Flowers of Alice Hart wandelt een meisje dromerig tussen velden met suikerriet door. Terwijl de ondergaande zon het licht iets magisch geeft, leert haar vader haar fluiten op een grasspriet. Een kreet van plezier ontsnapt uit haar mond als het haar lukt. Als het opeens gaat onweren, springt het meisje op de rug van haar moeder die haar veilig en lachend hun huis binnen draagt. In een volgende scène dansen ze met z’n drieën op Bryan Ferry’s Let’s Stick Together door de woonkamer.
Het zijn idyllische beelden van een ogenschijnlijk gelukkig gezinnetje dat een teruggetrokken bestaan leidt in een gammel maar Instagramwaardig huis aan de Gold Coast van Australië. Maar schijn bedriegt in deze Australische miniserie naar de bestseller van Holly Ringland. Want zelfs de leugens verbergen leugens. En iets dat mooi is, kan lelijkheid verhullen.
Wat er vervolgens precies gebeurt zullen we niet verklappen, maar niet lang na het dansfeestje moet het meisje, Alice (Alyla Browne) heet ze, gedwongen bij haar grootmoeder wonen die ze nog nooit heeft ontmoet. Jane Hart (Sigourney Weaver) heeft een boerderij waar ze wilde, Australische bloemen teelt en tegelijkertijd vrouwen opvangt en verbergt die zijn ontsnapt aan een gewelddadige relatie. Ook daar komt Alice in een omgeving terecht die op het eerste gezicht prachtig is, vol bloemenvelden en vrouwen gekleed in vredige pasteltinten, maar waar de opeenstapeling van familiegeheimen als rot de wortels aantast.