De docu Warnow sleept je mee op een gedoemd zeilavontuur

‘Arnoud was de rock-’n-roll in levenden lijve, ik was wel onder de indruk van hem,’ zegt Jesse den Dulk in een van de eerste scènes van de documentaire Warnow – Reis naar het Noorderlicht. Begin twintig is Jesse, als hij in 2013 samen met zes anarchistisch ingestelde leeftijdsgenoten wordt betoverd door de droom van veertiger Arnoud Brinkman: met een zelf opgeknapte oude Duitse loodsboot, de Warnow, wegzeilen naar Engeland en Noorwegen; optredens geven met hun band, leven van de wind, op naar het noorderlicht. ‘Die energie,’ zegt Jesse over Arnoud, ‘die droegen we met z’n allen, weet je wel.’ Jesses toenmalige vriendin Imge: ‘Daarom kreeg hij ook iedereen mee.’

Arnoud had een relatie met de veel jongere Tirza; haar tweelingzus Dana en nog vijf vrienden sloten zich aan bij de Warnow. Onder wie Jesse en zijn vriendin Imge, die dan nog maar achttien jaar oud is. In het voorjaar van 2013 vaart de Warnow de haven van Schiedam uit. De bemanning zit vol enthousiasme, maar beschikt niet over zeezeilervaring. Tweeënhalve maand later is het schip overal in het nieuws: er wordt met man en macht gezocht naar de Warnow, die vermist is geraakt tussen Groot-Brittannië en Noorwegen. Alleen Tirza, Arnoud en hun vriend Peter zijn nog aan boord: de overige vijf zijn in Schotland afgehaakt. Zij slaan pas alarm als ze twee weken na het afscheid nog niks hebben gehoord van hun vrienden. De Warnow noch de bemanning worden teruggevonden.

Een niet te bevatten tragedie. Hoe heeft het zover kunnen komen? En hoe ga je als achterblijvers verder met je leven? Dit soort vragen stelde documentairemaker Wim van der Aar zichzelf. Na maar liefst zes jaar werk is zijn film Warnow – Reis naar het Noorderlicht nu af. Een documentaire die voor tachtig procent bestaat uit door de scheepsbemanning zelf op hun telefoon gefilmd materiaal. Niet toevallig is Van der Aar een verwoed verzamelaar van amateurfilms en baseerde hij er meerdere documentaires op, zoals De Van Waveren Tapes (2012). In Warnow – Reis naar het noorderlicht hebben de iPhonefilmpjes een meeslepend en soms beklemmend effect: net of je zelf meereist op het onfortuinlijke zeilavontuur.

In een interview met de VPRO Gids zegt Van der Aar over zijn documentaire: ‘Ik hoop dat je je als kijker aan deze film overgeeft, dat je samen met die groep avonturiers op pad gaat, zonder oordeel, zonder dat je meteen denkt: wat een sukkels, waar zijn ze mee bezig? Dat eigenwijze, autonome van die groep spreekt me aan; ik heb vroeger zelf ook in de kraakscene gezeten. Op een gegeven moment komen er allerlei verantwoordelijkheden in je leven en dan stop je vanzelf met eigenwijs doen, maar jammer is dat soms wel. Wat je hier ziet is een op zich heel leuke onderneming, die heel triest afloopt. Maar ja: de slechtste keuzes leveren nou eenmaal de mooiste verhalen op.’