Docu volgt de markante operaregisseur Pierre Audi tijdens repetitie in Tokio

Dertig jaar oud was hij nog maar toen hij in 1988 de leiding kreeg over De Nederlandse Opera (vanaf 2014: De Nationale Opera). Het was een mysterie hoe hij daar kwam. Hij was niet afkomstig uit de operawereld, had zich eerder voornamelijk beziggehouden met avant-gardetoneel en muziektheater, vrijwel niemand kende hem.

Dertig jaar later, bij zijn afscheid als artistiek leider van DNO, klonk bewondering: Pierre Audi (Beiroet, 1957) had Nederland als operaland op de kaart gezet. Vóór Audi, zo werd geschreven, stelde het allemaal bitter weinig voor. Audi kwam, zag en overwon en leerde een land van opera te houden, was een groot vernieuwer met een hele nieuwe kijk op het muziektheater die internationaal bewondering oogstte.

‘Een kosmopoliet tussen aarde en hemel,’ zoals NRC-muziekredacteur Kasper Jansen hem eens aanduidde, was ‘heengegaan’.

Maar waar de een bewonderend sprak over zijn vernieuwende benadering waarin de nadruk lag op esthetiek en dramaturgie, en zijn nieuwe interpretaties van klassieke opera’s prees, zag een ander verminking van verhaal en libretto, werd gesproken van ‘regisseurshumbug’ en snobisme: Audi had de traditionele operaliefhebber de schouwburg uitgejaagd.

In de korte film Three Acts van regisseur Marjoleine Boonstra zien we Audi terwijl hij in Tokyo repeteert voor een uitvoering van Verdi’s opera Simon Boccanegra.

Onderverdeeld in drie deelonderwerpen (de aktes), scenografie, zangers en publiek, vertelt Audi over de totstandkoming van zijn opera’s, over de meerwaarde van abstractie in de scenografie (opdat de fantasie zijn werk kan doen), over zangers die zich soms te veel op de partituur concentreren en vergeten dat ze personages zijn.

De meeste tijd echter is ingeruimd voor ‘het publiek’. Een divers publiek volgens Audi. Sommigen komen alleen voor de zang, anderen voor de scenografie, voor het verhaal en de interpretatie. Dat laatste geeft een ‘rijkere ervaring’, meent Audi, je geniet er meer van als je je je vooraf verdiept in waar het over het gaat, en opera kan meer zijn dan een muzikaal avondje uit. Het nieuws volgen is één ding, maar ook in het theater, die wereld van fantasie en dromen, komen mensen op nog heel andere, ingrijpender wijze in aanraking met maatschappelijke problematiek: ‘Theater verandert mensen, theater biedt hoop.’