Documentairemaker Frans Bromet belandde in revalidatiecentrum Reade na een hersenbloeding

In Nederland krijgen jaarlijks veertigduizend mensen een beroerte ofwel cva (cerebrovasculair incident), de verzamelnaam voor een hersenbloeding of een herseninfarct. De bloedtoevoer naar het brein raakt dan ontregeld en hoe langer dit duurt, hoe groter de aangerichte schade. Vaak kan die averij gedeeltelijk worden hersteld in een zorginstelling. Een heel bekende in Amsterdam is Reade, officieel: expertisecentrum voor revalidatie en reumatologie, met een kliniek op de Overtoom, en daar wil ik met u naartoe.

Voor de ingang houden, geen of geen weer, een paar rolstoelers toezicht op het passerende verkeer. Een sterke aanwijzing voor wat zich afspeelt: hier worden mensen zoveel mogelijk opgelapt. Ook ondergetekende ervoer dat Reade, zoals elke instelling, een bedrijvige wereld op zich vormt, waarin therapeuten, artsen en verpleegkundigen in teamverband opereren of worden opgeleid, onderzoek wordt verricht en die ook een eigen terminologie kent.

Zo bleek ik geen patiënt maar een revalidant, met behandelaars in plaats van therapeuten, en was ik behept met spraakapraxie (bijna geen woord kunnen uitbrengen). Drie nieuwe woorden die na intensieve logopedie na een tijdje ook verstaanbaar konden worden uitgesproken. 

Documentairemaker Frans Bromet belandde in Reade na een hersenbloeding – dat is met ergo, fysio en logo weer in orde gekomen – en hij greep de gelegenheid uiteraard aan om er nadien ook te filmen en interviewen. Drie dagen na zijn tachtigste verjaardag is de 2Doc Mijn nieuwe vrienden van afdeling drie te zien, waarin Bromet praat met de revalidanten met wie hij tijdens zijn verblijf een band kreeg over hun vaak niet misselijke lotgevallen. Er is in Reade ook reden tot zorg: door Den Haag opgelegde nieuwe bezuinigen nopen tot wat al snel ‘meer efficiëntie’ wordt genoemd, zijnde met minder zorgverleners dezelfde zorg zien te bieden. De medisch manager en de directeur durven het haast niet hardop te zeggen.